op 
Moest even ergens […] van bijkomen en zette de televisie aan want mocht niet meer op mijn telefoon vanwege het cultiveren van een randje-gênantje ernstige TIKTOK-verslaving. Hoe gaat dat ding ook al weer aan? Ha! O. RTL 4, wat? RTL 7. RTL 7 is een… zender? Die bestaat. Op mijn televisie. En kan draaien op herhalingen…? En zo stapte ik dertig (!) jaar terug in de tijd want ze zonden Mister Bean uit, op toch een vrij normaal tijdstip, op de zondagavond. Het onsmakelijke slapstick genie was net bezig zijn te kleine koffertje in te pakken voor een tropische reis. Tot mijn verbazing moest ik er nogal hard om lachen. Hij is ZO tevreden met zijn geschifte improv-oplossingen. Daar kan ik nog wat van leren, want ik heb net de koffer van mijn dochter aan de andere kant van het land laten staan. Die heeft gelukkig een hekel aan sokken en zelden een jas aan. En als je flink doorwast heb je aan anderhalve broek wel genoeg, toch?
Lees verder op 
(LOCKDOWN 2 – VERLOFDAG 0)
Ik zag vandaag een afgesmolten sneeuwpop waar de wortelneus al uitgevallen was (en vergat prompt een foto te maken). Het zou zomaar kunnen dat mijn baby zal opgroeien tot een peuter, kleuter, et cetera zonder sneeuw te zien. In het echt, bedoel ik. Wij zijn geen wintersportmensen (god nee), en willen de zomers liever in de zon doorbrengen dan ergens op een berg met wandelschoenen net boven de eeuwige sneeuwgrens (dat wordt ook steeds hoger natuurlijk en dan wordt de lucht ijl en dan krijg je hoogteziekte en dan kun je maar beter hopen dat je met een expeditie bent met van die gidsen die alles weten omdat ze op die berg wónen en die ezels aanvoeren die alle spullen dragen en die op de top een foto van je maken naast een vlag – zo niet, dan vind ik eigenlijk die wandelkaarten ook erg moeilijk leesbaar en verdwalen wil je ook niet, stel dat er ineens mist op komt zetten). Ik zat gister vanaf de bank met de gordijnen een stukje open naar buiten te gluren, wachtend tot het droog zou zijn. Ik had harde buiken, kon me amper bewegen, maar ik wilde wel nog even kijken buiten. Kijken naar de sneeuw en hoe die alles lichtgevend maakt, het geluid dempt, klinkt als knisperende croissantjes onder je schoenen, voelen dat het niet meer echt koud is als er verse sneeuw ligt. Er waren heel veel kinderen buiten, terwijl het allang na bedtijd was. Nu kon het nog: sleeën en sneeuwballengevecht en sneeuwpop rollen. Morgen zou het allemaal meteen weer weg zijn. Dus werd bedtijd tijdelijk afgeschaft en mochten we allemaal nog even buiten spelen. Ik hoop dat de baby nog even 4 tot 5 weken Ãn de buik blijft rondtuimelen voor D. en ik naar het ziekenhuis moeten, dat het dan NIET sneeuwt, en dat we dan thuiskomen met alle goede hoop in een maxicosi. Jeetje wat sentimenteel zeg.
op 
Terug in Limburg (met de Leenman en zijn Echte Vrouw) is het wachten op de sneeuw. We zagen al wat veelbelovende weitjes voor een sleepartij. Maar de rest van Nederland is ons voor dit keer. De eerste vlokken vielen hier zojuist pas en er moet ook nog geborreld worden, sleeën doen we morgen maar. Eerder vandaag liepen we een flink stuk. Een bos-weiland-bos-lus waar het, zoals overal, drukker was dan normaal. Desalniettemin mooi en in de verzichten zie je de 1,5 meter meutes niet. Onderweg kwamen we bevroren Judasoren tegen, voorjaars (?) kluifzwammen, korstmosrozetjes (dat is toch net vuurwerk!) (ik schrik soms van mezelf als ik dat soort dingen zeg) en bosranken.
Die bosrank (clematis vitalba) heeft in het Engels allerlei romantische namen, Traveller’s Joy bijvoorbeeld, omdat de pontificale witte bloemen de lange veelal natte voettochten van reizigers wat opvrolijkte [sic]. Een olijke bijnaam voor deze klimmer die de andere plantjes, die zo aardig zijn hem te ondersteunen bij zijn eeuwige queeste hogerop te komen, met zachte maar constante druk verstikt. Beetje domperig einde van dit korte stukje maar m’n batterij is op en de pizza is klaar.
UPDATE: inmiddels is er ook gesleed! En dat is een woord wat er toch een stuk beter uitziet met een -t: gesleet!
op 
Vandaag wordt mijn oma gecremeerd. Ze overleed vorig weekend in haar slaap. Ze was oud, 97, maar zonder de pijnen van een nierbekkenontsteking en val de afgelopen weken, in combinatie met de isolatie van de tweede lockdown in een verzorgingshuis, had ze het nog wel even volgehouden. Ze was nog heel helder, zat op facebook, kon videobellen, keek graag naar foto’s van haar familie (vroeger en nu) op haar ipad. Mijn oma heeft in haar leven op de Chinese muur gestaan, tot drie jaar terug thuis gewoond, ze zwom tot ver in de tachtig iedere zomer baantjes in een buitenbad – weer of geen weer -, en zag 12 achterkleinkinderen ter wereld komen. Het liefst wilde ze gaan slapen en niet meer wakker worden. Dat is haar perfect zo gelukt. Op pure wilskracht doodgaan, dat is de magie van ouderdom.
op 
LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 10
Vandaag ben ik eropuit met een Leenman en een extra kind.* We zijn een – zeer– tijdelijk samengesteld gezin waarvan De Mensen Op Straat zouden kunnen denken dat dit gewoon de norm is.
Ik vind dat altijd reuzeleuk. Zoals wanneer je de plantjes van de onderburen doet en dat De Mensen dan denken dat die benedenwoning van jou is. Zoals wandelen met een Leenhond en dat De Mensen ons zien lopen en mij in één moeite door verantwoordelijk en toegewijd genoeg achten om een-vrouw-met-hond te zijn. Dat wij, Woef en ik, in het weekend op het strand te vinden zijn en dat we aan elkaar – en, goed dan, een warme jas, een goede sjaal, een stevige tennisbal en een wandelbeker vol warme chocolademelk, al dan niet met rum– genoeg hebben.
En omdat De Mensen het zo denken is het even Echt. Zoals bij The Butterfly Effect, dat was een ontzettende kutfilm, maar waarom precies, kan ik me niet meer herinneren. Bij de Leenman is het dan weer niet zo’n goed idee om er 3 minuten voor vertrek achter te komen dat je de vriezer open hebt laten staan en er eigenlijk Grote Werkzaamheden moeten gebeuren. Ijspoppetje gezien, vrieskastje dicht. We vertrekken stipt. Ieder voordeel…
*de vrouw van de Leenman had me dat, genereus als ze is, toegestaan. Ik had haar op mijn beurt, met veel genoegen, mijn ex-uitgeleend.
op 
Vluchttas. Ik vind het het echt een bizarre naam voor wat het is. Ik ben toch geen maffiabaas die een protocol moet uitwerken voor zichzelf en haar liefje wanneer blijkt dat de politie ze op het spoor is door jarenlang onopgemerkte telefoontabs en informanten? Ik ben gewoon zwanger en moet op het juiste moment naar het ziekenhuis en dan kom ik thuis met een extra persoon en daar moet je spullen voor meenemen. De mevrouw van de zwangerschapscursus zei ons opgewekt dat als de weeën beginnen je gewoon moet doorgaan met waar je mee bezig bent, of een taart bakken, of boodschappen doen. (Niet de badkamer schoonmaken, dat moesten we laten doen.) Het kan allemaal nog úren duren. Waarom kun je op dat moment niet een TAS MET SPULLEN VOOR HET ZIEKENHUIS inpakken? (Dat is toch een PRIMA naam ervoor?!) Maar goed. Wij doen gewoon wat het internet van ons vraagt en dus pakten we deze week een ‘vluchttas’ in. Op datzelfde internet buitelen de sites over je heen met wat er allemaal in moet. Bijvoorbeeld: de kleren waarin je wil bevallen. Ik heb meerdere sites gecheckt en het staat er overal. Lees het nog eens goed: de kleren waarin je wil bevallen. Hebben mensen daar een setje voor klaarliggen? Modieuze ideeën over? Fotogenieke bloesjes voor aangeschaft? Ik raakte meteen in paniek. Lees verder
op 
Ik bakte croissants. From scratch , ja, niet als in: nog even 4 minuutjes op 180 graden en dan kun je gaan zitten kruimelen, nee, met deeg-maaks en alles. Mensen die vaker dingen bakken in hun leven (ik ben NIET zo iemand) beginnen meteen te zuchten als je over croissants begint. Dat is met laagjes, met veel vouwen en rollen en vouwen en rollen en vouwen en rollen. Heel. Heel. Erg. Ingewikkeld. Nou, ik zocht op internet naar een recept en ik vond het wel meevallen. (Terwijl, ik ben echt een superongeduldig persoon, in het normale leven al, maar sinds zwanger begin ik echt iedere dag met een LEGE pot geduld.) Dus ik maakte croissants. Ze waren heel. Heel. Erg. Lekker.
op 
Verder heb ik vandaag geleerd dat clitorissen, net als neuzen en oren, niet stoppen met groeien. Ten tijde van de overgang is de clitoris (zij/hen) kennelijk 5 (VIJF) keer zo groot als in de puberteit. Wat trouwens niks zegt over of je daar dan ook vijf keer zoveel lol aan beleeft. Dat zou ik wel zo eerlijk vinden. Omdat dat er niet bijstond moest ik het natuurlijk googlen. Ik kwam er zo een-twee-drie niet achter, maar misschien lag het aan de vraagstelling: ‘Hallo Google, als je een gigantische reuzenclitoris hebt na de overgang, kan je daar dan ook nog wat mee?’ Ik ben nog helemaal niet in de overgang, maar de resultaten die het wél opleverde wil ik toch liever zo snel mogelijk vergeten. Even m’n cookies wissen. Morgen weer een dag.
op 
Mijn vader is altijd een lezer geweest, ik geef hem meestal boeken die ik zelf ook graag lees – dan weet ik wat er nog voor me klaarligt in het ouderlijk huis.In de zesde klas gingen we samen naar de open dag van de Universiteit Utrecht, we bezochten eerst Communicatie- en Informatiewetenschappen (hm.) en daarna Nederlandse taal en cultuur. ‘Als jij het niet gaat studeren doe ik het,’ zei mijn vader bij de koffie achteraf.
Ik ontmoette er vrienden die ik nu nog bijna wekelijks spreek, dronk meer warme chocomelk bij de Vingerhoed dan goed voor me was, zat eindeloos in literair caf de Bastaard met iedere avond weer dezelfde mensen, las en las en las en las en liet mijn vader mijn scripties proeflezen. Op een kroegavond belandde ik aan de bar naast een man, een jonge docent geloof ik bij Engels. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam, wat mijn ouders deden. ‘Roosendaal,’ antwoordde ik. ‘Mijn ouders hebben er een installatiebedrijf dat ze van hun ouders overnamen. Mijn vader is loodgieter.’ ‘Oh,’ antwoordde de man enthousiast, ‘dus jij bent een social climber!’ Ik viel even stil. Hm. ‘Ik moet even naar de wc.’
Vol verontwaardiging belde ik de volgende dag mijn ouders op en vertelde hun het verhaal. Ze moesten er hartelijk om lachen. Nu nog steeds, als ik een nieuwe stap maak in mijn professionele leven, noemen ze me grinnikend hun social climber.
Voel jij je alsof je je aan ietsontworsteld hebt?
op 
LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 8
Pauze op het pleintje voor. De boterhammen moeten in een lunchtrommeltje, net echt. De buurjongens zijn er ook, de buurman, best gezellig, hij zegt: It takes a village. De Jordanese buurvrouw, haar boodschappentrolley nog leeg, vertelt over haar kinderen dat ze allemaal Croma hebben gehad. Een andere buurvrouw fiets langs met een mondkapje op, haar zingen klinkt gemoffeld. M’n dochter krijgt haar skates niet uit, haar vriendjes helpen haar, ze staat pontificaal met haar sokken in de modder, het zonnetje schijnt.
Kim, je vroeg aan mij: ‘Hoe voed je een klimaatactivist/premier/baas van de VN/maatschappijkritisch kunstenaar/mensenrechtenjurist/opiniërend journalist op?’ Nou, aan mij moet je dat niet vragen, die van mij kan haar veters nog niet eens strikken en vindt dat premier Rutte vervangen moet worden door een cocker spaniel (…). En hoewel dat een goed begin zou zijn heeft Killer Mike er duidelijker ideeën over. Lees verder
op 
Ik ben nogal goed in side projects. Vaak voel ik me schuldig over dat ik te weinig vrijwilligerswerk doe, naast een bijna fulltime baan in de cultuursector (want daar red je geen levens mee), maar dan herinner ik me alle nevenactiviteiten op mijn cv – meestal zelf genitieerd, uitgedacht, geregisseerd, geproduceerd en uitgevoerd. (Ik ben nogal doelmatig en concreet ingesteld.) Ik ga hier even schaamteloos reclame lopen maken: ik maakte de afgelopen weken/maanden (het was een interessant proces) dus een podcast. Eigenlijk zou het een event worden, maar de rona gooide roet in het eten en dus dachten we: oh joh, doen we toch een driedelige podcasttalkshow met interviews en voiceovers? Ik raad het verder niemand aan die bezig is haartaken aan zes (!) verschillende mensen over te dragen, nog een bult werk heeft af te ronden met harde deadline, n zwanger is, maar h: het is gelukt. Morgen gaat de derde aflevering online (de eerste twee luisteren kan hier(1) en hier(2)). Interviewen: het is een vak. Voiceovers inspreken: een heel ander vak. Monteren: in audio werkt control-f niet. Lees verder
op 
LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 7
Omdat we na een ochtend aan de keukentafelschool rondhangen als een stel overprikkelde gifwolkjes sleep ik mijn dochter en haar vriendin mee het park in.
We zaten vannacht op zeer andere golflengtes. Terwijl ik droomde dat het vrijdagochtend was, drmde dat ik wakker werd en een keer lkker geslapen had, droomde dat ik moeiteloos de headstand kon (en dat te pas en te onpas deed) en droomde dat ik sieraden had waaraan je kon hren (de klik bij het open- en dichtmaken) dat ze duur waren. Terwijl ik al die gnante dingen droomde, droomde mijn dochter dat ze over een veld vol wollige krokodillen moest rennen. Haar vader zei: Ren voor je leven. Uitroepteken. Dat vond ze grappig, dat hij uitroepteken zei.
Het begon allemaal leuk en aardig in die droom van haar maar vervolgens was er toch iets naars gebeurd waardoor ze wakker werd en dus mij wakker maakte en toen begon het roepen. Ik was namelijk te moe om naar haar toe te gaan en zij te bang om naar mij toe te komen. Ik schaamde me omdat ik een paar uur daarvoor aan de buurman had gevraagd of zijn zoon misschien iets zachter op zn hammondorgel kon orgelen en vervolgens gingen wij midden in de nacht naar elkaar roepen. Ik schaam me niet genoeg om eruit te gaan. ? Lees verder
op 
(LOCKDOWN 2 – VERLOFDAG -7)
Officieel heb ik nog vakantie. Of nee, echt officieel heb ik compensatieuren opgenomen. Een week lang. En vorige week ook. De twee weken daarvoor (kerstvakantie) had ik gewoon kerstvakantie. Ik heb van tevoren een lijst gemaakt met ‘Dingen om te Doen tijdens mijn Verlof’: de voortuin fatsoeneren (dat staat er echt en gaat nooit lukken want bukken is nu al een uitdaging), dingen verven (ladekastje, letterbak, box, wc), met mensenafspreken (Hanneke, Gaby, Lesley, Paula, Marieke, Yvonne, Femke, Jasmijn, Selm), geld aan een goed doel geven (ik heb tot nu toe 3 opties gevonden), adressenlijst maken (jeeee, excel!), iets bakken, lezen (en dan, daarachter, in blokletters: POZIE). De lijst is een A4 lang en dan nog een paar dingen ernaast. Sommigeactiviteiten gaan sowieso niet lukken (naar het Afrika Museum, naar de film, naar de kapper), andere dingen kan ik waar schijnlijk niet (meer) (ventilatiegaten poetsen, tafellamp afstoffen), en weer andere moet ik voorzichtig mee doen (bij alle mensen op mijn contactenlijst op de koffie). Daarnaast wil ik eigenlijk dagelijks sporten en even naar buiten. De realiteit is me helaas continu aan het inhalen: de maat der dingen verandert namelijk blijkbaar pijlsnel vanaf 33 weken zwanger. Als ik anderhalf uur loop verga ik de dag erna van de pijn in mijn bekken (Elinor gaf me wijs advies: minder lopen en een lap om je bekken binden), en ik kan wel denken dat ik op een dag 2 kastjes schuur en in de grond zet, in werkelijkheid ben ik daar gewoon 3 dagen mee bezig om des avonds uitgeput in de bank te liggen (overdag zie ik er dan overigens uit als een soort Obelix). Dit weekend vertrok ik vol goede moed naar vrienden in de wijk om iets af te geven, maar na 200 meter moest ik al concluderen dat ik het gewoon niet ging redden, heen en terug met de benenwagen. Baby 1, Kim 0.
op 
(LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 6)
Op mijn Amsterdamse balkon staat een grote bak met stukken oud hout. In dat hout, voorzichtig meegenomen uit Ermelo, zitten neushoornlarven. Neushoorn-kever-larven eigenlijk, maar mijn dochter doet daar niet aan. Mooier vind ik de echte naam die de larven kregen: engerlingen.
Iedere keer als we een paar dagen weggeweest zijn, gaat mijn dochter met haar plantenspuit het balkon op om het hout vochtig te houden. De bak staat zo dat de regen erbij kan, maar ze vertrouwt het niet. Dat de neushoornkevers 3-5 jaar larf blijven daar kwamen we pas later achter. (En we hebben geen idee hoe oud ze eigenlijk al zijn.)
De kever-wannabe verschiet bijna al zijn kruid als engerling. Een lobbige veelvraat die van de warmte houdt die rotting teweegbrengt. In de slecht 4-6 weken dat hij met zijn hoorntje mag pronken gaat het mannetje op zoek naar een vrouwtje. Wat die vrouwtjes in de tussentijd doen weet ik niet. (Ronddolen in de hoop gevonden te worden? Hun hoorntjes vijlen? Klaverjassen?) Lees verder