7 dagen jongens! 7 dagen vol discipline. Ik heb veel gedaan. Veel geleerd. Ik ga straks koken: Aziatische zalmspiesjes van Jamie – sesamolie, soya, limoen, pepertjes, dat werk. Spinaziesalade erbij, weinig koolhydraten maar ik zal er wat extra wijn bij schenken. Ik had ook een maaltijdsalade kunnen kopen. Zou het discipline zijn dat ik dat niet doe? Dat ik ervoor kies die paprika’s zelf te snijden, de worteltjes een koppie kleiner te maken, de zalm te marineren? Of is het gewoon dat ik die dooie salades in buitenproportioneel grote plastic verpakkingen maar niks vind? Laten we zeggen dat het discipline is. Omdat het zo warm is buiten. Omdat ik vandaag op het Harderwijkse stadsstrand al genoeg heb geleden. Ik zal het nog bonter maken: het schrijven van deze blog an sich vergt al heel wat discipline. ‘#hoezo’, vraag je? Omdat ik op dit moment in mijn blote toges op de uitgeklapte slaapbank op Netflix Elementary had kunnen kijken (die ook al uit Kim?). Omdat met dit weer praktisch alles geoorloofd is. Omdat in een alternatief universum een knappe soldaat mij een banana daiquiri brengt en later dit muziekje speelt, dat werk. Dus vandaag vind ik mezelf in feite enorrum gedisciplineerd. Het voelt goed. Top gedaan, Toppie Topstra! En toppertje hoor Kim! En nu die salade. En doe nog maar een daiquiri sergeant.

‘Knap gedaan!’ voelt een stuk verdiender als je, zeg, de teennagels van je oma hebt gevijld of het volle putje hebt leeggehaald. Dingen waar je niet meteen ‘HOERA’ tegen zegt. Maar dat putje doe je meestal pas als het water al niet meer wegloopt en je met je tenen in de fliebertjes staat. En je lieve omaatje laat je ook niet met gargouille-voeten in haar slippers door de eetzaal schuifelen, ze zou de vloerbedekking nog scheuren. Dan zijn het dus echt de externe factoren die je aan het werk zetten. Je doet het voor iemand anders of omdat het anders nóg meer werk oplevert. Zelfdiscipline is dus wat anders dan discipline kennelijk. Lees verder

Deze week maakte ik 34 spidermancupcakes. Ook dat had niks te maken met discipline. Misschien was wat ik deed onderdeel van de keten aan vaardigheden en sterrenstof waaruit het mythische ding dat discipline heet is opgebouwd? Toewijding proefde ik zeker. Ook chagrin, zeker zo ongeveer bij het 16e cakeje toen de zenuw bij mijn vierde nekwervel duidelijke signalen gaf dat ik het moest opgeven. En angst voor teleurstelling. Maar dat de helft van groep 1/2A (“Juffrouw in de vla”) op een uitgedroogd cakeje zonder spidermankop zou moeten knabbelen zorgde toch voor enige motivatie. Misschien ook schaamte, want schaamte is een van mijn go-to emoties. Maar ik had het nu eenmaal beloofd, die stomme lekkere cupcakes te maken, en wie A zegt moet ook B(-enjenuhelemaalbetoerd) zeggen.

Maar uiteindelijk was ik stiekem best trots en m’n dochter blij. Morgen is het groot feest, dan ga ik 50 broodjes knakworst maken.

#soccermom #performanceparenting #volgendjaargewooneenzakkiechips

Het leger, dát leek me nou wel wat. De overzichtelijkheid, het kameraadschap, het dagelijks ritme, een afgetraind lijf krijgen zonder naar de sportschool te hoeven, niet hoeven kiezen wat je ’s ochtends aantrekt. Ook heb je er totaal geen discipline voor nodig. Want er wordt je gewoon precies verteld wat je op zo’n dag moet doen: eerst de vlag hijsen en een liedje zingen (de zon schijnt), dan koffie en een gezamenlijk ontbijtje, dan even tijgeren, een uurtje scherpschieten, tankles, lunch, bommetje onklaar maken, bommetje opblazen, latrines schoonmaken, samen eten – waarschijnlijk iets hartverwarmends met veel koolhydraten – en op dinsdag de blauwe hap, daarna samen naar de kroeg of een boek lezen op je ruime, lichte kamer, misschien nodig ik een buurman uit om van het tweepersoonsbed met zijden lakens te komen genieten, misschien liever een Franse film. En dan acht uur later uitgerust met een beetje spierpijn fris weer op voor een nieuwe dag vol orde en structuur. Het leek me zo… mindfull, al kende ik dat woord nog niet toen ik bezig was met de beroepsinteressetest. Het pakte allemaal wat anders uit en nu ben ik geen schout-bij-nacht maar freelancer-in-de-culturele-sector, en moet ik de godganse dag zelf bepalen wat ik doe. Zonder legerpensioen, maar ook nog steeds zonder discipline, dus wat dat betreft kun je je lot inderdaad maar gedeeltelijk zelf bepalen.

Bedankt Kim, voor die beknopte maar toch semi-volledige, totaal verwarrende cursus discipline. Wat een angstaanjagende illustraties overigens. Wat ik echt heel vervelend vind, is dat ik er net achter kom dat discipline dus niet iets eenduidigs is, als empathie: dat heb je of heb je niet, behalve als je een psychopaat bent. Of zeg, angst: een gezonde emotie die bij de meeste mensen komt opzetten als het nodig is, behalve als je een psychopaat bent. Of pijn: iets dat je simpelweg voelt, behalve als je die peroxide blonde freak uit Millennium (de movie) bent, die gewoon doorliep nadat hij een spijker in z’n voet geboord kreeg (dat was absoluut een psychopaat). Pijn kun je niet leren. Angst krijg je gewoon. Empathie kun je misschien wel voor studeren. Maar discipline, daar moet je een heel stelsel van skillz voor aanboren. Het schijnt een karaktereigenschap te zijn, ik heb daar zo mijn twijfels over.
Lees verder

“Wijn drinken is eigenlijk ook een soort yoga.” (S.A.)

Beste Discipline,

Je bent niet bepaald een vriend van me. Dat weet iedereen die ons kent. Sterker nog we lagen vroeger regelmatig in de clinch, waarbij de Phyllophaga* in mij het meestal won. Tegenwoordig gaan we wat edelmoediger met elkaar om.
Ik heb lang geen idee gehad wie je was, Discipline. Totdat andere mensen over je begonnen. Of, eigenlijk, over het gebrek aan jou in mijn leven. Als ik toch dat kleine beetje op had kunnen brengen, God ik had een der Groten kunnen zijn. Maar ik had er gewoon geen enkel idee van hoe ik je moest aanroepen. Lees verder