LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 7

Omdat we na een ochtend aan de keukentafelschool rondhangen als een stel overprikkelde gifwolkjes sleep ik mijn dochter en haar vriendin mee het park in.

We zaten vannacht op zeer andere golflengtes. Terwijl ik droomde dat het vrijdagochtend was, drmde dat ik wakker werd en een keer lkker geslapen had, droomde dat ik moeiteloos de headstand kon (en dat te pas en te onpas deed) en droomde dat ik sieraden had waaraan je kon hren (de klik bij het open- en dichtmaken) dat ze duur waren. Terwijl ik al die gnante dingen droomde, droomde mijn dochter dat ze over een veld vol wollige krokodillen moest rennen. Haar vader zei: Ren voor je leven. Uitroepteken. Dat vond ze grappig, dat hij uitroepteken zei.

Het begon allemaal leuk en aardig in die droom van haar maar vervolgens was er toch iets naars gebeurd waardoor ze wakker werd en dus mij wakker maakte en toen begon het roepen. Ik was namelijk te moe om naar haar toe te gaan en zij te bang om naar mij toe te komen. Ik schaamde me omdat ik een paar uur daarvoor aan de buurman had gevraagd of zijn zoon misschien iets zachter op zn hammondorgel kon orgelen en vervolgens gingen wij midden in de nacht naar elkaar roepen. Ik schaam me niet genoeg om eruit te gaan. ?

Vanochtend vroeg stond mijn dochter naast me alsof er niks was gebeurd, geen vuiltje aan de lucht, het was me allemaal vergeven. Nu de buurman nog. Ik voel me schuldig en neem me voor empathischer te zijn, hoewel ik weeet, in het diepste van mijn ziel, dat als ik erheen ga ik morgen weer geroepen word. Ik leer haar zo dat ze zichzelf kan kalmeren, ik leer haar zo dat ik er niet altijd ben. Moeder-zijn is gedoe.

Het park in. Even lopen. Alleen willen die meiden helemaal niet met mij lopen maar ALLEEN. Dus blijven ze op zon honderd meter afstand. Dat betekent niet dat ik lekker door kan stappen. Zij vermaken zich uitstekend, vallen nietsvermoedende hondjes lastig, lokken eendjes met doorzichtig brood, terwijl ik steeds stilsta (waar zijn ze nou!) alsof ik aan het droog oefenen ben voor een Koningsdag in de verre toekomst.

Rustigste beeld van de dag: de zonnende aalscholver. Een olievlek van een vogel met een haaknaald als snavel. De vleugels wijd gespreid om zijn veren te drogen, dat krijg je ervan als je een lui vetkliertje hebt. Het onaantrekkelijke nichtje van de pelikaan geeft zich over aan een, op het oog, kwetsbare pose en geniet er intens van. Hoop ik.