Ik ben nogal goed in side projects. Vaak voel ik me schuldig over dat ik te weinig vrijwilligerswerk doe, naast een bijna fulltime baan in de cultuursector (want daar red je geen levens mee), maar dan herinner ik me alle nevenactiviteiten op mijn cv – meestal zelf genitieerd, uitgedacht, geregisseerd, geproduceerd en uitgevoerd. (Ik ben nogal doelmatig en concreet ingesteld.) Ik ga hier even schaamteloos reclame lopen maken: ik maakte de afgelopen weken/maanden (het was een interessant proces) dus een podcast. Eigenlijk zou het een event worden, maar de rona gooide roet in het eten en dus dachten we: oh joh, doen we toch een driedelige podcasttalkshow met interviews en voiceovers? Ik raad het verder niemand aan die bezig is haartaken aan zes (!) verschillende mensen over te dragen, nog een bult werk heeft af te ronden met harde deadline, n zwanger is, maar h: het is gelukt. Morgen gaat de derde aflevering online (de eerste twee luisteren kan hier(1) en hier(2)). Interviewen: het is een vak. Voiceovers inspreken: een heel ander vak. Monteren: in audio werkt control-f niet.Het thema van de podcast is cancel culture: wat, hoe, waarom, en wanneer (inlezen kan hier). Interessant? Ja. Opbeurend? Nee. Ik voer geregeld gesprekken over de Staat Van De Wereld met vrienden (ze zijn ook allemaal zo gengageerd: politicus, activist, journalist, schrijver, een combi van dat alles, historicus, wetenschapper – nu goed, en ik dus), en steeds vaker realiseer ik me na 2 uur debatteren ineens: oh god, ik krijg een kind en die moet ik dat ook allemaal gaan uitleggen. De Wereld En Alle Problemen Daarin. Hoe voed je een klimaatactivist/premier/baas van de VN/maatschappijkritisch kunstenaar/mensenrechtenjurist/opinirend journalist op? Elinor? ELINOR??