(LOCKDOWN 2 – VERLOFDAG -7)

Officieel heb ik nog vakantie. Of nee, echt officieel heb ik compensatieuren opgenomen. Een week lang. En vorige week ook. De twee weken daarvoor (kerstvakantie) had ik gewoon kerstvakantie. Ik heb van tevoren een lijst gemaakt met ‘Dingen om te Doen tijdens mijn Verlof’: de voortuin fatsoeneren (dat staat er echt en gaat nooit lukken want bukken is nu al een uitdaging), dingen verven (ladekastje, letterbak, box, wc), met mensenafspreken (Hanneke, Gaby, Lesley, Paula, Marieke, Yvonne, Femke, Jasmijn, Selm), geld aan een goed doel geven (ik heb tot nu toe 3 opties gevonden), adressenlijst maken (jeeee, excel!), iets bakken, lezen (en dan, daarachter, in blokletters: POZIE). De lijst is een A4 lang en dan nog een paar dingen ernaast. Sommigeactiviteiten gaan sowieso niet lukken (naar het Afrika Museum, naar de film, naar de kapper), andere dingen kan ik waar schijnlijk niet (meer) (ventilatiegaten poetsen, tafellamp afstoffen), en weer andere moet ik voorzichtig mee doen (bij alle mensen op mijn contactenlijst op de koffie). Daarnaast wil ik eigenlijk dagelijks sporten en even naar buiten. De realiteit is me helaas continu aan het inhalen: de maat der dingen verandert namelijk blijkbaar pijlsnel vanaf 33 weken zwanger. Als ik anderhalf uur loop verga ik de dag erna van de pijn in mijn bekken (Elinor gaf me wijs advies: minder lopen en een lap om je bekken binden), en ik kan wel denken dat ik op een dag 2 kastjes schuur en in de grond zet, in werkelijkheid ben ik daar gewoon 3 dagen mee bezig om des avonds uitgeput in de bank te liggen (overdag zie ik er dan overigens uit als een soort Obelix). Dit weekend vertrok ik vol goede moed naar vrienden in de wijk om iets af te geven, maar na 200 meter moest ik al concluderen dat ik het gewoon niet ging redden, heen en terug met de benenwagen. Baby 1, Kim 0.