op 
Als je oud wordt, word je bang. Tenminste, ik kan me dat van vroeger helemaal niet herinneren, bang zijn. Maar sinds ik de 25 ben gepasseerd ben ik bang. Bijvoorbeeld. Ik heb hoogtevrees gekregen. Alsof het een besmettelijke ziekte is. Lees verder
op 
Ik ga naar Roosendaal om mijn ouders te helpen met het leegruimen van de grote loods achter het huis. Ze hebben een eigen bedrijf, mijn ouders, en er komt een nieuw dak op de loods die ze gebruiken om bouwmaterialen op te slaan, fietsen te stallen en auto’s te parkeren. Lees verder
op 
Ik zat vandaag met Bonnie ‘Prince’ Billy op het terras, ik had geen idee wie de man was, maar toen ik ’s avonds bijna moest huilen tijdens zijn concert baalde ik dat ik geen intelligente vragen had gesteld of een foto had gemaakt. Wie zou me geloven?
Huil hier mee.
op 
Op de route naar een van mijn werkgevers ligt de PC Hooftstraat. Ruim voordat Estelle Gullit née Cruijff haar Platinum Members Card heeft getrokken fiets ik er doorheen. De best geklede bediendes van Nederland staan, veelal rokend in groepjes, te wachten tot de man/vrouw met de sleutel komt. Lees verder
op 
De fietsrij: ik ben op tijd maar niet zó op tijd dat ik rustig aan kan doen. Dat ik me bij de bravere burgers in de fietsrij moet begeven heeft niets te maken met mijn milder wordende aard. Maar door het kinderzitje met windscherm voorop pas ik niet meer tussen de studentenkrotten of ondeugender Zuid-As medewerkers. Lees verder
op 
Soms lig ik op bed en kijk uit het raam. Gewoon naar buiten. Naar de mensen op het terras van het café aan de overkant (waar wij gewoon op onze eigen wifi kunnen, zo dichtbij is het), naar de studenten die voorbij fietsen, naar de werkmannen van de garage naast ons, naar de miauwende poes van de overburen die zichzelf altijd buitensluit,… Lees verder
op 
Dit is niet onze kat. Maar vanmorgen stond hij wel op de eettafel om het melkschuim van mijn koffie af te eten. Het is onze eigen schuld, want soms geven we hem een kommetje melk. Lees verder