Ik keek vandaag de laatste aflevering van de documentaireserie Stuk, waarin in vier afleveringen de verhalen verteld worden van (tijdelijke) bewoners van een revalidatiecentrum en hun dokters en verzorgers. De serie is meer dan documentair, hij is heel verhalend gemaakt, in beeld én in tekst. Er is een man die ’s nachts in het trapgat stapte omdat hij onderweg naar het toilet het licht niet aan wilde doen zodat hij zijn vrouw niet zou wekken (die had die nacht dienst en was dus niet thuis), een jongen van zestien met een spierziekte die na een operatie niet meer kon lopen maar vol bleef houden dat hij álles kon, een jongen die werd aangevlogen tijdens een paraglidetocht en sindsdien doodsbang was voor de grond. Allemaal een dwarslaesie. Lees verder

Ouder worden. Oud worden. Dat is toch allejezus het allerallerallerirritantste dat er bestaat? Ik ben nu 35, helemaal nog niet oud zouden sommige (nog oudere) mensen zeggen, maar die mogen echt doodvallen want niemand vertelt je ooit dat na je dertigste je leeftijd zich in alle vormen gaat manifesteren. Allereerst die kutbrief van het Bevolkingsonderzoek. Of je met je benen wijd op een doktersbed wil gaan liggen om wat slijm weg te schrapen want je bent zo oud, je kan goed kanker hebben. Dan de tandarts die ineens begint over flossen, tandenstokers en een halfjaarlijkse afspraak bij de mondhygiënist, want allemachtig wat stink je uit je bek. Google. Nog zoiets. Die weet ook dat je oud bent en dat de tijd dringt dus als je een keer zoekt op oorzaken van wat-dan-ook, zit je hele Facebook-tijdlijn vol met reclames voor zwangerschapstesten.  Lees verder

Vanochtend zat er een zwerver in het halletje van de ingang van mijn kantoor. De deur valt niet goed in het slot en behalve ons kantoor zitten er ook studentenkamers voor 700 studenten in het gebouw dus er lopen nogal wat mensen in en uit. Al dat volk geeft een enorme berg troep dat zo lekker samenwaait in de hoekjes naast de ingang, een grote berg bladeren, lege bierblikjes, peuken, random verpakkingen van kant-en-klaar-eten. De dranger op de deur is de afgelopen twee maanden al drie keer gefikst (net als de lift trouwens). En nu was die man daar achtergekomen. Hij had zijn eigen stuk karton mee om op te zitten, en zat heerlijk tegen de volledig opengedraaide radiator aan. Toen ik aankwam had een collega al een bakje koffie, een stuk peperkoek en een banaan gebracht (‘Die man moet nu heel erg naar de wc waarschijnlijk!’ concludeerden we later) en daar zat hij duidelijk even van bij te komen. ‘Goedemorgen,’ mompelde ik en liep door. Toen ik kantoor inliep, liep mijn collega net naar buiten. Toch maar even vragen of hij nu wilde vertrekken. Omwille van de afspraak over onze erkenning als officieel stagewerkbedrijf voor mbo-studenten, met goede begeleiding en veilige werkomgeving en al. Precies op dat moment ging de bel. ‘Daar gaat onze erkenning.’

Er zijn een aantal dingen heel irritant aan de trein: een te korte trein als je achteraan het perron bent gaan staan omdat je al denkt te weten waar de trein stopt op je eindbestemming en je dan minder ver hoeft te lopen naar de trap, dat de trein naar Nijmegen in Arnhem heel erg lang stilstaat, als er iemand op de plek naast je wil zitten en jij je tas weg moet halen maar diegene dan toch al een beetje gaat zitten want het is een principekwestie en heel onbeschoft om een plek bezet te houden met je tas, conducteurs die bij iedere halte onnoemelijk lang omroepen waar we zijn, waar we naartoe gaan en waar we allemaal nog stoppen terwijl je een podcast probeert te luisteren of aan het bellen bent, het stuk voor en na Ede-Wageningen (gat in alle ontvangst), ‘wifi’ in de trein (ik tiep dit nu in de trein), de prullenbakjes. Lees verder

Ik houd enorm van klieren, gewoon, een beetje kutten met de mensen om me heen: vinger in de zij, klapje op het achterhoofd, kietelen als het echt niet uitkomt, en – het koningsnummer – ‘Dit is allemaal lucht, hier mag ik allemaal komen’ zeggen terwijl je met een hand vlak voor iemands gezicht wappert. De kat moet het ook regelmatig ontgelden, want die houdt niet van spelen en ik wel. Ik vraag me weleens af wanneer hij over zal gaan tot meer gewelddadige reacties dan luid miauwend weglopen. Ik heb het denk ik van mijn vader. Lees verder

Ik kan de nieuwe afleveringen van Rupaul’s All Stars seizoen 4 alleen maar in spiegelbeeld vinden. Met gevaar voor virus op mijn niet gebackupte laptop klik ik alle links aan die YouTube me geeft. Soms is het te overduidelijk een filmpje van de tv, soms klinkt Rupaul alsof ze net door de worstmolen is gehaald. Spiegelbeeld is het best haalbare. Gelukkig kijk je Drag Race niet vanwege het cinematografische talent, maar vanwege het drama. In aflevering 6 (SPOILER ALERT)  Lees verder

Een ander die de maandag voor je afmaakt.

Niet twee dingen tegelijk kunnen doen (ontbijt eten en en dit tiepen bijvoorbeeld, het hapje is altijd sneller op dan de zin af is).

Dat de audiouitgang van mijn telefoon stuk is en ik dus de hele tijd aan de minijack moet blijven draaien en prutsen om goed geluid te hebben (stereo is long gone).

Als je oortjes in de knoop zitten net als je echt heel erg weg moet.

Als je bij het koffieapparaat wacht want hij hoeft nog maar even maar het duurt dan toch nog heel erg lang voor je koffie klaar is.

Als je de kat wil aaien maar de kat steeds wegloopt. Lees verder