Vandaag wordt mijn oma gecremeerd. Ze overleed vorig weekend in haar slaap. Ze was oud, 97, maar zonder de pijnen van een nierbekkenontsteking en val de afgelopen weken, in combinatie met de isolatie van de tweede lockdown in een verzorgingshuis, had ze het nog wel even volgehouden. Ze was nog heel helder, zat op facebook, kon videobellen, keek graag naar foto’s van haar familie (vroeger en nu) op haar ipad. Mijn oma heeft in haar leven op de Chinese muur gestaan, tot drie jaar terug thuis gewoond, ze zwom tot ver in de tachtig iedere zomer baantjes in een buitenbad – weer of geen weer -, en zag 12 achterkleinkinderen ter wereld komen. Het liefst wilde ze gaan slapen en niet meer wakker worden. Dat is haar perfect zo gelukt. Op pure wilskracht doodgaan, dat is de magie van ouderdom.