(LOCKDOWN 2 – VERLOFDAG 0)

Ik zag vandaag een afgesmolten sneeuwpop waar de wortelneus al uitgevallen was (en vergat prompt een foto te maken). Het zou zomaar kunnen dat mijn baby zal opgroeien tot een peuter, kleuter, et cetera zonder sneeuw te zien. In het echt, bedoel ik. Wij zijn geen wintersportmensen (god nee), en willen de zomers liever in de zon doorbrengen dan ergens op een berg met wandelschoenen net boven de eeuwige sneeuwgrens (dat wordt ook steeds hoger natuurlijk en dan wordt de lucht ijl en dan krijg je hoogteziekte en dan kun je maar beter hopen dat je met een expeditie bent met van die gidsen die alles weten omdat ze op die berg wónen en die ezels aanvoeren die alle spullen dragen en die op de top een foto van je maken naast een vlag – zo niet, dan vind ik eigenlijk die wandelkaarten ook erg moeilijk leesbaar en verdwalen wil je ook niet, stel dat er ineens mist op komt zetten). Ik zat gister vanaf de bank met de gordijnen een stukje open naar buiten te gluren, wachtend tot het droog zou zijn. Ik had harde buiken, kon me amper bewegen, maar ik wilde wel nog even kijken buiten. Kijken naar de sneeuw en hoe die alles lichtgevend maakt, het geluid dempt, klinkt als knisperende croissantjes onder je schoenen, voelen dat het niet meer echt koud is als er verse sneeuw ligt. Er waren heel veel kinderen buiten, terwijl het allang na bedtijd was. Nu kon het nog: sleeën en sneeuwballengevecht en sneeuwpop rollen. Morgen zou het allemaal meteen weer weg zijn. Dus werd bedtijd tijdelijk afgeschaft en mochten we allemaal nog even buiten spelen. Ik hoop dat de baby nog even 4 tot 5 weken ín de buik blijft rondtuimelen voor D. en ik naar het ziekenhuis moeten, dat het dan NIET sneeuwt, en dat we dan thuiskomen met alle goede hoop in een maxicosi. Jeetje wat sentimenteel zeg.