op 
Morgen is de Ramadan voorbij en wordt het Suikerfeest gevierd. Ik vroeg mijn buurvrouw hoe het ermee ging deze Ramadan. Ze zei: goed, ja ja vreselijk eigenlijk, want het was warm en dan heb je zo’n droge mond want je mag geen slokje water. Ook niet om te spoelen. Ze maakte er dramatische gebaren bij, niets ingehouden aan. Die Ramadan, ze was er niet echt blij mee. Lees verder
op 
N. zei vandaag: onze media zijn ook gekleurd, wij geloven ook maar die kant van het verhaal die we voorgeschoteld krijgen. We hadden het over de situatie in Oekraïne en hoe het merendeel van de Russen daar tegenover staat. Ze geloven wat Poetin ze vertelt. Lees verder
op 
Ik heb lang gezocht maar dit is em toch echt: Haille Selasse, up your ass van Propagandhi.*
He-le-maal niets snap ik ervan, want in mijn geheugen gaat dit nummer snel, veel sneller, anti-fa-oi-punk-snel. Misschien dat we de platenspeler, iedere keer als dit lied voorbij kwam, op een hoger toerental zetten. Misschien was ik zelf toen (1996?) zo speedy. Lees verder
op 
Meriam is geland. En ik ben zo blij voor haar. Als een presidentsvrouw stralend daalt zij de trap af met haar kleinste op de arm op weg naar de Pontifex. Een trede achter haar de Italiaanse politicus die haar vrijheid heeft onderhandeld. Volleerd houdt hij haar eerste vast, de kleine jongen houdt zijn moeder in de gaten. Dit is het moment. Lees verder
op 
Er zijn periodes dat ik extreem betrokken ben, iedere dag de krant lees, meteen als ik thuiskom van kantoor. Dat gaat er soms emotioneel aan toe, begin ik tijdens het lezen ineens hardop te foeteren. ‘Ben je weer boos op de krant?’ vraagt D. dan.
In die periodes heb ik een mening, licht ik mensen in over hoe de situatie er binnen het onderwijs/de politiek/die oorlog in Zuid-Soedan precies bij ligt en wat de vooruitzichten zijn, en voel ik me daadwerkelijk verbonden met de wereld om me heen. Een echte wereldburger, zeg maar. Lees verder
op 
Toen ik nog geen geld had voor een krant luisterde meer naar de radio. Een familietraditie; mijn oma zat met haar radio op schoot als een spinnende kat, mijn vader deed twintig minuten over het klaarmaken van het ontbijt zodat hij kon horen wat voor weer het was in East Anglia, of de zee die nacht ruw was. Ik woonde voor het eerst alleen en vond het prettig de stemmen om me heen te horen. Lees verder
op 
Toen mijn moeder drie jaar geleden ernstig ziek was en in het ziekenhuis lag vond ik het ontzettend ingewikkeld om weg te gaan uit het ziekenhuis. Zodra je buiten kwam merkte je dat de wereld door ging. De bussen reden gewoon. Mensen moesten naar hun werk, kwamen er weer van thuis en namen een biertje. Het liefst bleef ik naast mijn moeders bed zitten, in die misselijkmakende bubbel. Die was tenminste gewoon alleen van mij. Lees verder
op 
Overzichtelijk leed.
Dat de dag van Hout en Woud slecht bezocht werd en de fontijn-lobbygroep dat feit met beiden handen aangreep.
Dat de zwijnen de tuinen aan de bosrand omwoelen en zich wellicht definitief gaan vestigen in een groene wijk zoals bijvoorbeeld wijk Noord.
Dat de kermis na twee dagen al vertrok omdat bezoekers de nieuwe locatie, het parkeerterrein van de Boni, niet konden vinden.
Dat de NK Gazonmaaierrace werd gereden met rouwbanden om.
op 
Hoe reclame werkt. Ze zit elegant, op het oncomfortabele af, de verzorgde vrouw, haar nagels glanzend, lego-mannetjes coupe. Haar koffie (fair trade met bio melk, maar geen koekje) wacht dampend tot zij een slokje neemt zonder te morsen. Voor haar ligt de nog gevouwen krant. Het is een sereen moment, er druipt luxe van de stilte af. Lees verder
op 
Ik schaam me ook een beetje. Pas toen ik je bericht zag herinnerde ik me weer dat we vandaag gingen beginnen. En toen raakte ik in paniek: bij de koffie en een boterham net de krant zitten lezen. Alles mislukt. En toen bedacht ik me dat het MET krant was. Tjesus. Toen wilde ik bij de thee de rest van de weekendeditie van NRC gaan lezen. En toen bedacht ik me dat het daar dus niet om ging. Lees verder