Voor je het weet is het weer voorbij, een week met feestdagen. Zo gaat het altijd met feestjes, met vakanties, met festivals, met alle leuke dingen. Ik kan daar al van balen terwijl ik er nog middenin zit: de laatste week van de vakantie overvalt me een verdrietig gevoel, van de wekelijkse zondagavondblues schrik ik niet eens meer – een soort pro-actieve heimwee naar de tijd waarin het eindeloze vrij zijn zich nog in al zijn glorie voor me uitstrekte. Het is een drang om optimaal van vrije tijd te genieten, terwijl dat natuurlijk onhaalbaar is als ik me continu druk maak over het naderende einde van die tijd. Lees verder

Hoe kom jij toch aan al die feest-foto’s? Ik heb eens in mijn archief gezocht, daar vind ik vakantiefoto’s galore (netjes gerangschikt op bestemming een vakantiejaar), maar op feestjes en partijen vergeet ik mijn camera meestal. Of ja, hij ligt wel klaar, vers rolletje erin en alles, maar zodra de eerste gasten binnen zijn raakt de camera bedolven onder inpakpapier en hapjes en pas de volgende dag, bij het opruimen, vind ik hem onaangeraakt terug. Of ik kom er bij het ontwikkelen achter dat een oom de camera wel vond, maar vergat de flits aan te zetten en me opscheepte met twaalf grijze afdrukken. Uitzondering op die regel: carnaval. Lees verder

De eerste keer dat ik met Oud & Nieuw uit mocht was ik 17 en had ik een zeer stevige griep te pakken. Al de hele week lag ik rillend en zwetend in bed. Ik kan me niet herinneren dat ik verder ooit zo ziek ben geweest. Ik krijg meestal gewoon een koortslip in plaats van griep. Maar goed, ik was 17. Ik moest en zou naar dat feestje, door een beetje griep liet ik me niet tegenhouden. Dit was immers HET moment om te shinen. Dus 4 paracetamol erin, proberen wat te eten, en vlak na 12 uur kwamen vriendinnen me ophalen. We gingen naar The Pitt. Lees verder

Tijdens mijn middelbare-schooltijd had ik een bijbaantje bij V&D, op de drogisterij (waar klanten kwamen die ingewikkelde vragen stelden over medicijnen, binnensmonds een pak condooms bestelden of een hoestdrankverslaving hadden – we mochten 2 flessen per klant meegeven) en de parfumerie. Daar liet ik mensen aan twintig flesjes parfum ruiken tot ze geen idee meer hadden welke fles nou hoe precies rook, er op de gok een uitkozen en mij die lieten inpakken. Lees verder

‘De kop van de kat is jarig’ is mijn lievelingsverjaardagslied. Vooral omdat het zo raar is. Het eindigt niet met ‘gefeliciteerd’, of met ‘nog vele jaren’, of met ‘hoera!’, maar met een een zieke staart. Het is helemaal geen lied voor een jarige maar een lied over een jarige, namelijk de kop van een kat. ‘De’ kat staat er. Wiens kat dat is, wordt niet duidelijk. Het is een soort algemene kat. Lees verder

3 november is Hubkesdag, ofwel Hubertusdag, ofwel de naamdag van Sint Hubertus. Volgens de legende genas deze beste man in de 6de eeuw iemand van hondsdolheid (in de medische literatuur zijn slechts zes gevallen van genezing bekend, lees ik op Wikipedia), en dus is hij de beschermheilige van deze ziekte geworden. Al sinds ik me kan herinneren eten wij op 3 november hubkes bij de lunch. En een dag later ook, want ze kwamen nooit op. Waar ik vandaan kom zijn hubkes eens per jaar bij de bakker te krijgen: kleine, witte bolletjes met anijs. Het lekkerst wanneer dik besmeerd met boter en een laagje suiker erover. En ik ben weer een jaar rabiës-vrij. Lees verder

Na mijn voornaam volgen drie doopnamen. KAGM is de afkorting, op zichzelf een lekker bekkend naampje, maar het staat voor mijn eigen naam, mijn peettante en peetoom (inmiddels al jaren gescheiden, dus hoe moet dat nou als ik ooit hun opvang nodig heb) en, naar goed katholiek gebruik: Maria. Ik ben niet christelijk opgevoed, wel christelijk opgegroeid. Bijpassende basisschool, iedere ochtend bidden, en bijbehorende rituelen. Als eerste de doop, waar ik me niets van kan herinneren maar wel foto’s van heb. Lees verder