Moest even ergens […] van bijkomen en zette de televisie aan want mocht niet meer op mijn telefoon vanwege het cultiveren van een randje-gênantje ernstige TIKTOK-verslaving. Hoe gaat dat ding ook al weer aan? Ha! O. RTL 4, wat? RTL 7. RTL 7 is een… zender? Die bestaat. Op mijn televisie. En kan draaien op herhalingen…? En zo stapte ik dertig (!) jaar terug in de tijd want ze zonden Mister Bean uit, op toch een vrij normaal tijdstip, op de zondagavond. Het onsmakelijke slapstick genie was net bezig zijn te kleine koffertje in te pakken voor een tropische reis. Tot mijn verbazing moest ik er nogal hard om lachen. Hij is ZO tevreden met zijn geschifte improv-oplossingen. Daar kan ik nog wat van leren, want ik heb net de koffer van mijn dochter aan de andere kant van het land laten staan. Die heeft gelukkig een hekel aan sokken en zelden een jas aan. En als je flink doorwast heb je aan anderhalve broek wel genoeg, toch?

Terug in Limburg (met de Leenman en zijn Echte Vrouw) is het wachten op de sneeuw. We zagen al wat veelbelovende weitjes voor een sleepartij. Maar de rest van Nederland is ons voor dit keer. De eerste vlokken vielen hier zojuist pas en er moet ook nog geborreld worden, sleeën doen we morgen maar. Eerder vandaag liepen we een flink stuk. Een bos-weiland-bos-lus waar het, zoals overal, drukker was dan normaal. Desalniettemin mooi en in de verzichten zie je de 1,5 meter meutes niet. Onderweg kwamen we bevroren Judasoren tegen, voorjaars (?) kluifzwammen, korstmosrozetjes (dat is toch net vuurwerk!) (ik schrik soms van mezelf als ik dat soort dingen zeg) en bosranken.

Die bosrank (clematis vitalba) heeft in het Engels allerlei romantische namen, Traveller’s Joy bijvoorbeeld, omdat de pontificale witte bloemen de lange veelal natte voettochten van reizigers wat opvrolijkte [sic]. Een olijke bijnaam voor deze klimmer die de andere plantjes, die zo aardig zijn hem te ondersteunen bij zijn eeuwige queeste hogerop te komen, met zachte maar constante druk verstikt. Beetje domperig einde van dit korte stukje maar m’n batterij is op en de pizza is klaar.

UPDATE: inmiddels is er ook gesleed! En dat is een woord wat er toch een stuk beter uitziet met een -t: gesleet!

LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 10

Vandaag ben ik eropuit met een Leenman en een extra kind.* We zijn een – zeer– tijdelijk samengesteld gezin waarvan De Mensen Op Straat zouden kunnen denken dat dit gewoon de norm is.

Ik vind dat altijd reuzeleuk. Zoals wanneer je de plantjes van de onderburen doet en dat De Mensen dan denken dat die benedenwoning van jou is. Zoals wandelen met een Leenhond en dat De Mensen ons zien lopen en mij in één moeite door verantwoordelijk en toegewijd genoeg achten om een-vrouw-met-hond te zijn. Dat wij, Woef en ik, in het weekend op het strand te vinden zijn en dat we aan elkaar – en, goed dan, een warme jas, een goede sjaal, een stevige tennisbal en een wandelbeker vol warme chocolademelk, al dan niet met rum– genoeg hebben.

En omdat De Mensen het zo denken is het even Echt. Zoals bij The Butterfly Effect, dat was een ontzettende kutfilm, maar waarom precies, kan ik me niet meer herinneren. Bij de Leenman is het dan weer niet zo’n goed idee om er 3 minuten voor vertrek achter te komen dat je de vriezer open hebt laten staan en er eigenlijk Grote Werkzaamheden moeten gebeuren. Ijspoppetje gezien, vrieskastje dicht. We vertrekken stipt. Ieder voordeel…

*de vrouw van de Leenman had me dat, genereus als ze is, toegestaan. Ik had haar op mijn beurt, met veel genoegen, mijn ex-uitgeleend.

LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 8

Pauze op het pleintje voor. De boterhammen moeten in een lunchtrommeltje, net echt. De buurjongens zijn er ook, de buurman, best gezellig, hij zegt: It takes a village. De Jordanese buurvrouw, haar boodschappentrolley nog leeg, vertelt over haar kinderen dat ze allemaal Croma hebben gehad. Een andere buurvrouw fiets langs met een mondkapje op, haar zingen klinkt gemoffeld. M’n dochter krijgt haar skates niet uit, haar vriendjes helpen haar, ze staat pontificaal met haar sokken in de modder, het zonnetje schijnt.

Kim, je vroeg aan mij: ‘Hoe voed je een klimaatactivist/premier/baas van de VN/maatschappijkritisch kunstenaar/mensenrechtenjurist/opiniërend journalist op?’ Nou, aan mij moet je dat niet vragen, die van mij kan haar veters nog niet eens strikken en vindt dat premier Rutte vervangen moet worden door een cocker spaniel (…). En hoewel dat een goed begin zou zijn heeft Killer Mike er duidelijker ideeën over. Lees verder

LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 7

Omdat we na een ochtend aan de keukentafelschool rondhangen als een stel overprikkelde gifwolkjes sleep ik mijn dochter en haar vriendin mee het park in.

We zaten vannacht op zeer andere golflengtes. Terwijl ik droomde dat het vrijdagochtend was, drmde dat ik wakker werd en een keer lkker geslapen had, droomde dat ik moeiteloos de headstand kon (en dat te pas en te onpas deed) en droomde dat ik sieraden had waaraan je kon hren (de klik bij het open- en dichtmaken) dat ze duur waren. Terwijl ik al die gnante dingen droomde, droomde mijn dochter dat ze over een veld vol wollige krokodillen moest rennen. Haar vader zei: Ren voor je leven. Uitroepteken. Dat vond ze grappig, dat hij uitroepteken zei.

Het begon allemaal leuk en aardig in die droom van haar maar vervolgens was er toch iets naars gebeurd waardoor ze wakker werd en dus mij wakker maakte en toen begon het roepen. Ik was namelijk te moe om naar haar toe te gaan en zij te bang om naar mij toe te komen. Ik schaamde me omdat ik een paar uur daarvoor aan de buurman had gevraagd of zijn zoon misschien iets zachter op zn hammondorgel kon orgelen en vervolgens gingen wij midden in de nacht naar elkaar roepen. Ik schaam me niet genoeg om eruit te gaan. ? Lees verder

(LOCKDOWN 2 – SCHOOLDAG 6)

Op mijn Amsterdamse balkon staat een grote bak met stukken oud hout. In dat hout, voorzichtig meegenomen uit Ermelo, zitten neushoornlarven. Neushoorn-kever-larven eigenlijk, maar mijn dochter doet daar niet aan. Mooier vind ik de echte naam die de larven kregen: engerlingen.

Iedere keer als we een paar dagen weggeweest zijn, gaat mijn dochter met haar plantenspuit het balkon op om het hout vochtig te houden. De bak staat zo dat de regen erbij kan, maar ze vertrouwt het niet. Dat de neushoornkevers 3-5 jaar larf blijven daar kwamen we pas later achter. (En we hebben geen idee hoe oud ze eigenlijk al zijn.)

De kever-wannabe verschiet bijna al zijn kruid als engerling. Een lobbige veelvraat die van de warmte houdt die rotting teweegbrengt. In de slecht 4-6 weken dat hij met zijn hoorntje mag pronken gaat het mannetje op zoek naar een vrouwtje. Wat die vrouwtjes in de tussentijd doen weet ik niet. (Ronddolen in de hoop gevonden te worden? Hun hoorntjes vijlen? Klaverjassen?) Lees verder

Kim! Het is zondag en een week met toestanden is zo goed als voorbij. Zonder kleerscheuren! Ik liep vandaag rond een visvijver. Het hele terreintje was openbaar toegankelijk maar keurig aangeharkt en deed op de een of andere manier Duits aan. Er zaten een paar clubjes vissers, professioneel uitgedost met materiaal dat er duur uit zag. Er mocht niet gezwommen worden. Er waren ook twee Polen aan het vliegvissen, die liepen –samen met 1 hengel– het meertje rond. Als ik in het Zuiden ben kan ik me vrij makkelijk voorstellen dat ik er woon. Ik zou lid worden van tennisvereniging de Pletschmeppers, brood halen bij Dukers en waarschijnlijk ieder weekend naar Amsterdam verlangen. Je hebt mannen die kijken naar vuur en je hebt mannen die kijken naar water. Toen ik dat daar zei klonk het wel diep, nu denk ik: sja dat zijn wel vaak dezelfde mannen. Bovendien kijk ik zelf ook graag naar vuur.

PS geef D. een hengel voor z’n verjaardag. Of een goudvis. Desnoods een pakje lucifers.

In Limburg was het vandaag bijzonder Limburgs; de heuvels leken nog heuvelachtiger dan gebruikelijk onder het stralende winterzonnetje, je kon bij dat precies goed gelegen wijngaardje gewoon wijn proeven, de buizerds vlogen al mauwend met de wandelaars mee. Zelfs de drommen mountainbikers zeiden netjes gedag en deden schijnbaar hun best ons niet onder te spetteren.

(Kies nu uit twee liedjes, deze of deze – een choose your own soundtrack-adventure, ik raad de eerste – Crazy Town, so sexy almost evil– aan maaaar Mariah ligt er in de tweede wel zeer toepasselijk bij te kronkelen.)

Het was… idyllisch. Tot iemand de wintervlinder te berde moest brengen, die nu kennelijk nog rond fladdert. Ten minste, het wintervlinder mánnetje. Vrouwtje wintervlinder heeft namelijk géén vleugels. Na haar leven als rups kruipt ze uit haar pop en blijft daar vervolgens vleugelloos liggen wachten tot het mannetje haar ruikt en komt bevruchten. Een onooglijk beestje bovendien, dat vrouwtje, praktisch onherkenbaar als vlinder.

Wat een walgelijk verhaaltje, ik werd er claustrofobisch van. Thuis ben ik het even gaan opzoeken en het bleek toch íets anders te zitten: het vrouwtje kan weliswaar niet vliegen maar wel kruipen en eenmaal uit haar pop kruipt ze naar boven de boom in waar de mannetjes al wachten. Ze kiest een leuke uit en na wat in de vlinderwereld kennelijk ‘de paring’ heet, kruipt ze al bevrucht verder naar boven om in de top van de boom haar eitjes te leggen. Ze hoeft in de tussentijd niks te eten, geen voorafje, geen toetje, omdat ze als rups zo’n lodderig vreetzakje was dat ze vervolgens geen honger meer heeft en daarna sterft ze, hopelijk zeer voldaan. Viel toch alleszins mee die wintervlinder.

PS. Blij dat je dat vroeg Kim, (zie Kim’s toestanden van vrijdag) die ‘kookwekker’ is namelijk helegaar geen kookwekker, maar een ADD-wekker. Omdat ik geen enkel tijdsbesef heb telt ie af als ik taakjes aan het doen ben, het is een audio-visuele reminder van hoeveel tijd er verstreken is. Tijdens hyperfocus verdwijnen de minuten in het niks, tijdens het uitstellen duren minuten uren. Ik kan nu even geen parallel vinden met het wintervlinder vrouwtje maar die is er vast.

Joehoe! Vrijdag, vrijdag, VRIJDAG! Ik zat vandaag te werken in een kantoor dat niet van mij is omdat ik me even serieus moest concentreren en ik een chille buurvrouw heb die me gewoon de sleutel geeft en toen viel me maar weer eens op hoe makkelijk ik me laat afleiden in / door mijn gebruikelijke werkhabitat: de keukentafel. Dat is eigenlijk niet gek want de keukentafel doet ook dienst als seizoenstafel (er staat een verboden boek van Sinterklaas, waarvan ik alle pietjes een keer een make-over moet geven), groenten -en fruituitstalling, teken-en knutselhoek. Een zooi maar gezellig is het wel.

Ik weet niet of de foto iets toevoegt, wat vind jij Kim? Vallen je dingen op? Is de keukentafel een reflectie van mijn ziel? Ik heb zin in het weekend, ik ga naar Limburg een beetje door de bossen rossen, misschien een bitterbal afhalen ergens, wie weet een bokbiertje. Wat ga jij doen? Opeens bedenk ik me dat jij als carnavalsmens dit jaar leuk als knikker, OK oliebonk dan, kan gaan of als het bol.com mannetje (en heeft die eigenlijk een naam? Vast Bollo Of Benjamin Bolknak of Bokki Flypsjtor * omdat het niemand kan schelen behalve mij). En dan bedenk ik me dat er een pandemie gaande is en dat de carnavalspret dit jaar aan iederéén voorbij gaat wat voor jou misschien wel uitkomst biedt omdat oliebonken geen bier mogen drinken.

Soms valt een dag wat zwaarder uit dan je van te voren bedacht had. En dus heb ik recht op comfort food. Dat is wat mij betreft niet perse iets met puree en quatro fromagios saus maar de food moet vooral voorhanden zijn. Dat ik er niet voor hoef om te fietsen is al comfort genoeg. Dus eet ik zo soep. Van gisteren. Het is een beetje saaie soep, zoete aardappel, linzen en wortel zonder noemenswaardige kruidigheid. Eerlijk gezegd ga ik ook geen soep eten maar een zakje biologische maissnacks (paprika) en Jane the Virgin kijken. Voorspelbaar op het belachelijke af en precies wat ik nodig heb.

Het is woensdag en ik heb vandaag gespijbeld. Voor m’n gevoel dan. Want ik kan als freelancer van niemand anders spijbelen dan van mijzelf en de deadline waarvan het puntmutsje steeds net overal bovenuit piept. (You can run, but you can’t hide. Liedje!) Ik ging met een fijne vriendin naar de Hortus, want dat is echt een heerlijke plek om te bomen en de koffie is uitstekend. We hadden 1,5 uur en daarin moest behoorlijk veel doorgenomen worden. Dus ik ben nu nogal schor. Het schijnt zo te zijn dat des te vaker je elkaar ziet des te meer je elkaar te zeggen hebt. Ik weet het niet. In ieder geval vond ik daar deze walnoot-achtige:

Ik stak hem in mijn jaszak en omdat ik het beredruk heb dacht ik, eenmaal thuis, eens even opzoeken wat voor noot dit eigenlijk is. Daar gebruik ik een leuke app voor, ObsIdentify. Het is soort van de Shazam voor de beginnende natuurliefhebber. Maar ObsIdentify heeft duidelijk nog wat kinderziektes want mijn noot herkende hij niet. Volgens ObsIdentify is het een cape gooseberry, er stond een foto van zo’n oranje lampionnetje bij die antroposofen graag in de tuin hebben staan. Zelfs ìk weet dat die vlieger niet opgaat.

Dus klopte ik net in de google balk: ‘nut that looks like a walnut but definitely is not a walnut’ in. Dat had inderdaad vast korter gekund. Na een aantal sites te hebben doorploegd, gemaakt door mensen met een grote passie voor noten en wat minder oog voor gebruikersvriendelijkheid, kwam ik met mijn eLIdentify skills op de bitternut. Inderdaad familie van de okkernoot oftewel de walnoot én van de pecan trouwens ook. Bitternut, straks eens even kijken of ik daar een boompje van kan kweken.

Mijn vertrouwen in ObsIdentify was wel enigszins geschaad maar toen ik elinor-zonder-tand er doorheen haalde bleek hij toch vrij accuraat.

Het was er op de een of andere manier ingeslopen. Van ongeschreven regel naar keiharde wet: een afspraak kom je na. Ongeacht of het je misschien verschrikkelijk slecht uitkomt. Nu blijkt: een afspraak mag je gewoon verzetten of afzeggen. Zelfs vrij kort van te voren (al maak je daar geen vrienden mee). Je hoeft er eigenlijk niet eens een reden voor te geven. Doe ik over het algemeen wel, meestal niet de echte reden. Mensen mogen bij mij ook afzeggen, zonder dat ik er helemaal van doordraai of tactisch ga guilt trippen. Fijn juist, dan mag ik het een volgende keer ook zonder schuldgevoel bij hen doen. Ik ben heel blij dat ik hier achter ben gekomen, want ik deed heel veel dingen tegen mijn zin in. Gewoon omdat ik dacht dat het moest.

Vandaag las ik (in de wachtkamer van mijn psycholoog) een stukje over iemand die van háár psycholoog toestemming kreeg om de afwasmachine een tweede keer te laten draaien. Een TWEEDE keer!? Ja joh, zelfs een derde keer. Wuut!

Lees verder

Het is maandag! En wat zou een maandag zonder toestanden zijn? (Een dinsdag, woensdag?) Even een lekker liedje erbij? Doen.

Mijn maandag begon met een voor sommige mensen onconventioneel probleem: mijn tand viel eruit. Zoals ik aan Kim appte (om even op te warmen voor deze week), dat gebeurt zo nu en dan, het is default elinor. En ja ik praat hier even over mezelf in de derde persoon om elinor hiervan te distantiëren. De lijm laat los of elinor heeft iets te hartstochtelijk op een pen gekauwd en die tand* valt eruit en dan verandert ze tot ze bij de tandarts terecht kan (en dat is in deze corona-tijden nog helemaal niet zo makkelijk) in een middeleeuwse dorpsgek. ‘Is mét tand niet veel anders,’ aldus Kim. Elinor neemt het als een compliment, bovendien verklaart het waarom ik telkens salto’s maak en graag extra lange puntschoenen met belletjes eraan draag. Own it.

De volgende toestand was minder snel opgelost: ik moest een stukje vertalen dat Heel Erg Slecht geschreven was. Dat mag ik zeggen omdat ik zelf regelmatig slecht schrijf. Daarbij had ik het al een keer aangegeven, dat dat stuk niet in orde was (met onderbouwing overigens) en ja, er is toen iets aan veranderd maar nee ende helaas, Lees verder

Sleetje rijden.
Er zijn minder leuke kanten aan honden. Zelfs ik vind dat. Zo ken ik een doberman die geopereerd moest worden omdat ie per ongeluk een maiskolf had ingeslikt. Ronduit onsmakelijk zijn de anale problemen die zijn ontstaan doordat de hond wolf af is. Heb je weleens een hond gezien die met z’n achterpootjes omhoog z’n hondenanus over de vloer schuurt, Kim? Het ziet er niet uit. Ik ken mensen die het heel grappig vinden, vrienden van me zelfs. Ik heb er ook weleens om gelachen maar inmiddels ben ik woke. Want ik heb mezelf ge-educate en nu weet ik dat het komt door gevulde geïrriteerde anaalzakjes.
De anaalzakjes zijn klieren met buisjes die uitmonden in de anus, Kim. Daarin zit een krachtig goedje, dat vroeger toen de hond nog lupus was z’n territorium afbakende, een kilometers ver reikende geur. Onze gedomesticeerde viervoeter is nog steeds uitgerust met die handigheid maar heeft alle lust verloren hem in te zetten. Net als onze blinde darm zijn de anaalklieren nog maar van weinig nut maar ze kunnen je dus flink dwars zitten. Lees verder

Het is inmiddels vrijdag en ik heb nog steeds zelf geen hond.
Dit is mijn favoriete hondenfilmpje van de afgelopen twee weken, Stella is dol op bladerhopen.

We leven in een bijzondere tijd. Heel bijzonder ja.
Superbijzonderspeciaal. En doodeng. Ik fietste net langs een mevrouw met watjes in haar neusgaten. Het zag er een beetje mal uit. Niet zo mal als de dame op een fiets die haar man aan een riempje had. Hij jogde gezellig mee. Maar waarom.
Rokjes-dag is met-haar-op-je-benen-thuis-op-de-bank-zitten-en-lekker-lang-aan-je-kruis-krabben-dag geworden.
Hoewel, vandaag heb ik toch heel veel blote benen gezien. Veel bruine benen ook trouwens, HOE KAN DAT? We hebben drie uur zon gehad, iedereen was toch binnen? De zonnebanken waren toch ook dicht? IK SNAP HET NIET.
Wie echt het rambam kunnen krijgen zijn motorrijders. Waarom moeten die fœkkers ZOVEEL GELUID MAKEN? Is dat leuk, dat het alarm van de brommer naast je afgaat als je optrekt? Is het leuk als er een kind schrikt van je knalpot? NEE DAT IS NIET LEUK, LUL. Wat een stelletje dildo’s. Ja sorry hoor. Ik snap het gewoon niet. Ik snap veel niet.
‘Ik heb vandaag niet zoveel honden gezien,’ net toen ik dat dacht zag ik er opeens heel veel achter elkaar. Daar was ik blij om want ik had zin om honden te zien. Lees verder

Je lijkt wel een Spanjool Kim. Die honden zijn juist reterelaxt. Ze slapen 15-18 uur per dag, en ja ze moeten uit maar dat schijn je er voor over te hebben. Je weet niet beter, zeggen honden eigenaren dan. En ik geloof ze. Sterker nog, eruit moeten met een katertje voor die spitsneus is juist goed voor je. Hups het bos in, verse lucht, spiermassa kweken. Eenmaal terug na een lange zompige wandeling mag je je holletje weer in ouwe hobbit, met een lekkere pul boterbier. Zelf zie ik het hond hebben het liefst zoals bijgeleverd filmpje van Adriene. Kijk daar ligt-ie, Benji. Adriene houdt me op de rails deze dagen, want ik zit thuis, al weken te werken met een kind erbij (op 60m2, minibalkon) en dat gaat me niet in de koude kleren zitten kan ik je vertellen. Godsakke wat een toestand. En dan hebben wij het nog goed. Maar zoals Adriene dus. Licht appartement met drie etages, berenlenig, ’s ochtends een beetje joggen met Benji, door de bergen misschien, doe ik morgen het strand, dan enige stretchoefeningen, dutje doen, wat mensen geruststellend toespreken en ayurvedische hapjes bestellen. Ik ga even downwinden. X