N. zei vandaag: onze media zijn ook gekleurd, wij geloven ook maar die kant van het verhaal die we voorgeschoteld krijgen. We hadden het over de situatie in Oekraïne en hoe het merendeel van de Russen daar tegenover staat. Ze geloven wat Poetin ze vertelt. N. is mijn kleine zusje dus ik legde haar uit dat ja, ook niet al onze media zijn objectief, maar we hebben wel toegang tot zeer uiteenlopende, internationale mediakanalen. En als we niet willen geloven in het verhaal dat de NOS verslaat, zijn we vrij ervoor te kiezen een ander perspectief te volgen en daarin te geloven. Voor de mensen in Rusland is die keuze er niet eens, ze hebben (veelal) geen toegang tot andere kanalen dan die van de staatsmedia. Dus is het Poetin-verhaal het enige om in te geloven. N. knikte bedachtzaam.

Het gesprek deed me opnieuw denken aan het thema ‘urgentie’. Als je niet weet wat er speelt, maar wel in een urgente situatie zit, ben je je daar dan bewust van? Zijn al die Russen die wij zien als onderdrukte slachtoffers van een gewetenloze dictatuur niet prima af in de situatie waarin ze zich bevinden? Zouden ze een tweede krant missen? Youtube? Facebook? Een nu.nl-app op hun telefoon? Hoe kijken zij aan tegen de mensen in hun land die die toegang duidelijk wel missen, vechten tegen de allesbepalende overheid  en het dan vaak bekopen met hun leven? Lijden zij?

Waar wij (ik) misschien de urgentie niet voelen om te vechten, in opstand te komen – we hebben namelijk alle vrijheid al – zien we (ik) die wel voor die miljoenen Russen die denken dat Poetins keuzes politiek, moreel, ethisch en humaan volledig verantwoord zijn. Niet omdat ze dat geloven, maar omdat dat nu eenmaal het enige is wat ze horen. Voor hen, denk ik nu, is er ook geen enkele reden om collectief de straat op te gaan. Het gaat uitstekend met Rusland.