Zonder duidelijke aanleiding stuurde mijn vader me vandaag een clippy van een uitvoering van ‘The Irish Rover’ van The Pogues en The Dubliners uit 1987. The Pogues-frontman Shane MacGowan is geboren op Eerste Kerstdag 1957, dat was een dubbele feestdag. Shane MacGowan is fucking geweldig, het kan weinig mensen zo mooi geen reet schelen als hem.

Fairy Tale of New York. Dit is het beste kerstnummer, ooit. Volgens legende geschreven door MacGowan om hun toenmalige producer Elvis Costello (…) te bewijzen dat ze heus een kersthitje konden schrijven. Het schrijfproces duurde twee jaar. Het stond 5 weken op nummer 1 van de hitlijsten. (Sinds toen is het nog 11 afzonderlijke keren tot de top 20 doorgedrongen.) Het is het meest gedraaide kerstnummer van de 21ste eeuw in de UK. (Zag je Matt Dillon als NYPD-er? Die ontmoette de Pogues backstage na een concert. Het acteerwerk van MacGowan en zangeres Kirsty MacColl mag er trouwens ook wezen. MacGowan heeft uitzonderlijke rotte tandjes maar hij is zo verdomd aantrekkelijk.)

MacGowan in het kerstnummer van Melody Maker 1985:

I sat down, opened the sherry, got the peanuts out and pretended it was Christmas. It’s even called ‘A Fairy Tale of New York’, it’s quite sloppy, more like ‘A Pair of Brown Eyes’ than ‘Sally MacLennane’, but there’s also a céilidh bit in the middle which you can definitely dance to. Like a country and Irish ballad, but one you can do a brisk waltz to, especially when you’ve got about three of these [drinks] inside you… But the song itself is quite depressing in the end, it’s about these old Irish-American Broadway stars who are sitting round at Christmas talking about whether things are going okay.

En zo denkt dat echtpaar over elkaar, in call and answer:

You’re a bum
You’re a punk
You’re an old slut on junk
Living there almost dead
On a drip in that bed

You scumbag
You maggot
You cheap lousy faggot
Happy Christmas your arse
I pray God
It’s our last

De BBC maakte er een documentaire over. Kijk die hier.