3 november is Hubkesdag, ofwel Hubertusdag, ofwel de naamdag van Sint Hubertus. Volgens de legende genas deze beste man in de 6de eeuw iemand van hondsdolheid (in de medische literatuur zijn slechts zes gevallen van genezing bekend, lees ik op Wikipedia), en dus is hij de beschermheilige van deze ziekte geworden. Al sinds ik me kan herinneren eten wij op 3 november hubkes bij de lunch. En een dag later ook, want ze kwamen nooit op. Waar ik vandaan kom zijn hubkes eens per jaar bij de bakker te krijgen: kleine, witte bolletjes met anijs. Het lekkerst wanneer dik besmeerd met boter en een laagje suiker erover. En ik ben weer een jaar rabiës-vrij.

Utrecht is ook katholiek, dacht ik tijdens mijn studie, en ik fietste alle bakkers die ik kende langs om te vragen naar hubkes. Het werd een soort voorlichtingstoer. Nergens hadden ze hubkes, maar ze wilden wel overal weten wat dat dan waren. Inmiddels probeer ik het niet meer. Meestal vriest mijn moeder er een paar in, om ze dan de eerstvolgende keer dat ik thuiskom triomfantelijk tevoorschijn te halen aan de ontbijttafel.

Best een dankbaar onderwerp: als katholiek over feestdagen schrijven.