Over de woensdag. Ik heb er een beetje spijt van, die documentaire, die ik pas keek nadat ik m’n stukkie had geschreven, nu ik toch eerlijk ben. En niet alleen omdat mijn beeld van Shaun MacGowan als mad getalenteerde sexy half-Ier I-don’t-give-a-shit-punk met z’n raspende strot is vervangen door een volledig ontmande slissende rock-‘n-roll-papzak-zombie. Die van slechte tandjes (wel een beetje goor maar geen dealbreaker) naar geen tandjes is gegaan (behoorlijk onaantrekkelijk) en niet eens de moeite kan nemen een kunstgebitje in te doen (sociaal onaangepast, een doodzonde). Maar ook omdat ik kennelijk om alle foute sentimentele redenen voor dat nummer ben gevallen.

Teveel van iets weten is vaak helemaal niet zo wenselijk. Er valt een hoop aan te merken op de documentaire zelf (hij duurt te lang, er komen mensen aan het woord die niets te zeggen hebben, de opbouw is matig). Maar het meest erger ik me aan het feit dat ik er sinds de documentaire niet meer in geloof, in dat hele nummer. Ik ben teleurgesteld dat het geschreven is op succes, dat het expres inspeelt op sentimenten die ik me met goed fatsoen helemaal niet kan toe-eigenen (ik heb overigens wel Ierse voorouders). En ik vind het oliedom van mezelf dat ik het niet doorhad. Dat ik me laat verleiden door zwart-witbeelden, jaren veertig Hollywood-romantiek, Ierse fluitjes en wat scheldwoorden. Terwijl, als ik een beetje m’n best had gedaan, ik het wel had kunnen weten. Sterker nog, ik denk dat ik het best al wist, maar niet wilde weten. Ik wilde geloven in het door mijzelf in het leven geroepen sprookje, dat het nummer geschreven was aan een groezelig bar door een R&R-genie, dat zangeres Kirsty en Shaun elkaar diep in de ogen keken tijdens het inzingen, dat op magische wijze in één take gedaan was, dat filmster Matt Dillon per toeval op de set rondliep, dat één van de Pogues harp speelt.

Flauw van mezelf, conservatief zelfs, waarom zou dat nummer nu minder goed zijn? Nu ik weet dat zangeres Kirsty weken na Shaun (weliswaar door een gestuurd toevalachtig synchroniciteits-ding ) voor de microfoon kwam te staan, nu ik weet dat er door hordes mensen aan dat nummer is gewerkt in een megastudio, nu ik weet dat de NYPD geen koor heeft. Dat nummer staat als een huis. En toch voelt het een beetje alsof het elastiekje van de baard van Sinterklaas is geknapt. Maar goed, als half-Engelse (kwart-Engelse) heb ik nooit echt in Sinterklaas geloofd en ben ik dol op kerst. En je mag heus zo nu en dan geloven in sprookjes. Want de wereld is rot, net als de tandjes van de jonge Shaun. En je kan lekker cynisch doen over de fakeness van feestdagen maar dan krijg je op een dag kinderen en realiseer je je dat het leven kort is. En ja, we hebben heus knallende ruzie en soms wil ik de turkey over het hoofd van m’n vader heen trekken, maar over het algemeen is het wel gezellig en kan ik niet wachten op 24 december.

Outtake:
Die hele jolly old Santa Claus is een coca-cola productie y’all. En in Japan, waar kerst niet eens religieus ingebed is, is het sinds de zeer succesvolle 1974 ‘Kurisumasu ni wa kentakkii!’-campagne, traditie om bij de Kentucky Fried Chicken te gaan dineren. Het is een grote bij elkaar verzonnen PR-stunt om de economie te laten draaien. Maar toch.

Nabeeld:
En de vlaggen hangen uit.
Ik woon, bij de gratie van de woningbouwvereniging, in een nette buurt. Daarom vallen mensen die niet normaal zijn al snel uit de toon. Een van die mensen is de werkelijk reusachtige blinde man die ik weleens bij de Deen tegenkom. Hij heeft schoenmaat 48 denk ik. ‘Met zo’n lullig klein stokje ga ik niet lopen’, moet hij gedacht hebben, dus loopt de man over straat met een vlaggenmast. Je hoort hem een blok verder al aankomen, TOK, TOK, TOK. Je kijkt wel drie keer uit, als hij eraan komt staan de mensen met hun ruggen tegen de gevels aangedrukt.

PS: Kim, gefeliciteerd, de vijf is in de klok en het is vandaag NATIONAL HARVEY WALLBANGER DAY (3 delen vodka, 1 deel Galliano – wat is Galliano in godsnaam -, 6 delen jus in een highball glas met een sinaasappelpartje en een maraschinokersje). Polonaise?