Een keer per jaar doe ik een planking challenge: een maand lang iedere dag planken, steeds iets langer. Van 10 seconden naar 5 minuten. Dat laatste red ik eigenlijk nooit, maar ik kom wel steeds tot zeker drie minuten in de houding. Als ik me niet eerst helemaal doodverveel. Discipline is namelijk saai. Om langer dan 30 seconden op tenen en ellebogen te staan moet ik a) een leuke YouTube-video opzetten, b) Netflix kijken, c) een boek lezen, of d) een gesprek voeren – kortom: afgeleid worden. Ik heb dagen dat ik tijdens het mediteren zó onrustig wordt van het idee dat er tijd ongebruikt voorbij gaat dat ik mijn benen gewoon niet meer stil kán houden. Soms moet ik al drie uur plassen voordat ik op kantoor ook daadwerkelijk de tijd neem om even op de pot te gaan zitten. En meestal ben ik dan zo snel weer terug dat niemand merkte dat ik weg was. Ik plas op turbosnelheid. Ik heb er het geduld niet voor, de discipline niet om naar mijn lijf te luisteren, even stil te zitten. Mijn hoofd is meestal alvast bij het volgende nu. Niet ver in de toekomst, maar gewoon: zometeen nu, zo nu, zo nu. Soms kijk ik in één minuut wel 20 keer op de klok en dan ben ik nog verbaasd dat er geen tijd voorbij is gegaan.