Als je oud wordt, word je bang. Tenminste, ik kan me dat van vroeger helemaal niet herinneren, bang zijn. Maar sinds ik de 25 ben gepasseerd ben ik bang. Bijvoorbeeld. Ik heb hoogtevrees gekregen. Alsof het een besmettelijke ziekte is. Toen ik een huis kocht in Utrecht, en de sleutel kreeg, ging mijn vader als eerste het dak op, om dat te inspecteren. Dat wilde ik ook wel. Eenmaal boven aan de ladder werd ik bang. ‘Ik wil eraf. Ik moet naar beneden.’ Mijn vader lachte. Ik niet. ‘Hoe kom ik nou beneden?’ Hij heeft me trede voor trede naar beneden gepraat, waar mijn moeder en zusje me opvingen met grappen. Zij hadden die ziekte al jaren.
Tijdens een vakantie in Freiburg beklommen we een uitkijktoren die uitzicht gaf over de hele stad. De toren bewoog, de trap naar boven werd steeds smaller. Helemaal bovenin durfde ik haast niet te bewegen. Als een bejaarde hield ik mezelf vast aan de reling. Van het uitzicht kon ik niet echt meer genieten.
Vandaag moest er thuis een boom gesnoeid worden, vanaf een keukentrapje. Ik kon moeilijk mijn moeder die trap op sturen dus ging ik zelf. Toen ik eenmaal boven op de trap stond voelde ik dat het wel ging, dat ik niet zomaar zou vallen. Totdat mijn vader kwam kijken. ‘Pas je op? Straks val je, die trap is helemaal niet stevig.’ ‘Het gaat wel,’ zei ik stoer, ‘maar maak jij het even af? Ik ben er eigenlijk te klein voor.’