Net toen je appte dat je je stukkie online had gezet (‘ok, nu moet ik dus ook’) kwam ik bij mijn gevallen fiets aan. Eenmaal omhoog gehesen en opgestapt trapte ik in het luchtledige van ketting-eraf. Nu heb ik zo’n omafiets met zo’n zakje om de kettingkast, dus dat is meteen een heel gedoe, maar toch nog redelijk soepel zette ik de fiets ondersteboven (fietstassen en al), haakte het ijzerdraadje dat het zakje bijeenhoudt los, pulikte wat aan de ketting, kreeg die draaien, draaide de fiets weer om (nog stééds geen smeer op mijn nieuwe witte blouseje) en stapte opnieuw op. Ik was al bijna chagrijnig, maar dat ging nu omslaan in verheugd zijn – ik had mezelf gered, hoezee! Totdat mijn ketting er meteen wéér afknalde en ik nog een tijdje heen en weer rol van links naar rechts over de stoep, in het niks trappend, hopend op een wondertje. Nu moest ik lopen en dat kwam echt heel erg bijzonder slecht uit en het was ook al zo láát en ik moest toch op tijd naar bed en waarom nu en oh waarom ik.

Ik heb niet zo heel veel geduld en in tegenstelling tot jou heb ik grote problemen met het ervaren van teleurstellingen en mislukkingen. Dat voelt alsof me groot onrecht wordt áángedaan. Het enige dat helpt is mijn ouders opbellen omdat zij de enige mensen zijn tegen wie ik nog onbeschaamd kinderachtig boos mag zijn om hoe de wereld nu eenmaal is zonder dat ze daar iets van mogen vinden. De week begint al goed voor mij.