1. Mijn naam verraadt dat ik geen volbloed Kaaskop ben: mijn vader is een immigrant uit verre landen. Nou goed, niet echt heel ver, je bent vanaf Amsterdam sneller in Londen dan van Groningen in Maastricht en misschien zelfs goedkoper. Maar toch, het geeft mij iets. Een iets dat ik heel, héél soms uitspeel. Een exotisch vleugje dat ik wel kan gebruiken, iets dat onterecht als ongrijpbaar geïnterpreteerd kan worden.
Ik laat het wel uit mijn hoofd dat met mijn pas echt exotische kant te doen – Joods-Oostenrijks-Hongaars – omdat ik daar bar weinig mee kan, ik kan een Gefilte Fish nauwelijks van een lekkerbek onderscheiden – al laat ik het zo nu en dan vallen, als het echt nodig is. Of als ik trek heb in goulash.

Ik deed ooit aanmelding voor de uni in London. Trinity College, muziek management, ik was een beetje de weg kwijt toen. Dat ik niet zo’n begaafd muzikante was als mijn inmiddels gearriveerde nichtjes bleek al tien jaar eerder, ik was lui en het gebrek aan passie voor strijkinstrumenten zat me misschien ook in de weg. Mijn tante, hun moeder, waar ik destijds bij woonde, coachte me als een momager in zowel mijn sociale vaardigheden als mijn opleidingskeuze, maar bij gebrek aan talent kon ik het talent van anderen altijd nog managen, kennelijk. En wat moest ik anders? Ze waande zich alvast de directe aanstichtster van mijn onwaarschijnlijk stormachtige carrière (die overigens tot nu toe nog niet van de grond gekomen is. Ze beschouwt me nog steeds als een mislukt breiproject; altijd dat beloftevolle bolletje wol, maar nooit een mooie trui geworden, ‘the world is your oyster, Elinor’, zei ze altijd. Who ever will crack me open?, dacht ik dan).

Nogal onzeker was ik over mijn motivatiebrief die uiteraard vol stond van jongvolwassen gezemel over hoe muziek het binnenste van m’n ziel (?) beroerde en hoe het luisteren naar Bowie een bijna transcendente ervaringen was. Dat was natuurlijk wel het laatste wat ze wilden horen; lauwwarm groupiegezever. Ze wilde horen dat ik een aanpakker was, een teamplayer, minstens vier dagen per week vrijwilligde bij een muziekpodium of in ieder geval een beroemde vader had met een achtergrond in de muziek. Ik werkte voor vijf pond per uur in een ramsjboekenwinkel en luisterde uitsluitend naar Studio One Records verzamel cd’s… [morgen verder]