Afgelopen weekend was ik in Ikea. Die is vanaf waar ik woon heel onhandig gelegen, met het openbaar vervoer eigenlijk bijna niet te doen. Maar ik ging voor een nieuw matras, een auto had ik sowieso nodig. Ik vind Ikea een fantastisch concept, zodra je binnen bent wil je vrijwel alles hebben. Dus we zochten een matras uit, maar kochten daarnaast ook hele grote paperclips, batterijen (waarom zijn die overal zo duur, behalve bij Ikea?), een afwasborstel, beddengoed, een hoes voor onze Klippan-bank, en een laptoptafeltje voor in bed (meesterlijk, ik zeg het je).

Tijdens mijn studententijd werkte ik bij een tankstation in Utrecht. Op vrijdagmiddag moest ik daar altijd de pompen wassen, ontzettend lullig werk. Iedere keer dat ik bij Ikea kom denk ik aan de keer dat er een Amerikaan naast me stopte terwijl ik tot mijn ellebogen in het sop stond en me vroeg hoe hij bij ‘Aaikiea’ kwam. ‘Sorry?’ vroeg ik hem, ‘Waar moet je heen?’ ‘Aaikiea.’ Ik snapte het echt niet. Hij zei het nog een paar keer. Ik herhaalde het. ‘Aaaaaikiieeaaa… Oh, I-ke-a. Aha.’

Het matras, 140 bij 200 cm, 24 cm dik, was vacuüm gezogen en opgerold. Er zaten banden omheen met handvatten. Tjeetje, wat handig! Na het afrekenen aten we staand een hotdog waar we zelf de saus op mochten doen en een milkshake die we zelf mochten tappen. Thuis keek ik Netflix met mijn laptop op het tafeltje over mijn benen in bed, op het nieuwe matras.