Ik kan nogal goed playbacken. Dat betekent niet dat ik veel liedteksten ken, maar dat ik goed mijn mond zo kan bewegen dat het lijkt alsof ik de woorden zing. In groep 8 deden we een playbackshow. Mijn liedje was ‘Daar in dat groene Biezebos’ van Martine Bijl. Mijn moeder was helemaal los gegaan op het decor. Er stond een klein huisje, bomen van karton, een egeltje (een van de regels was ‘…en voerde de egeltjes’, en dan moest ik bukken en net doen alsof ik dat egeltje iets te eten gaf), er hing zelfs een waslijn met was, volledig uit een laken geknipt (die vond ik laatst nog op zolder). Ik kende de tekst van haver tot gort, maar omdat ik zo zenuwachtig was lukte het me niet ook nog te lachen tijdens het playbacken. Ik werd derde. Mijn buurmeisje (‘Times’ van Gloria Estefan) werd zevende. ‘Dat is eigenlijk hetzelfde,’ zei ze, ‘want voor de derde plaats krijg je ook geen prijs.’

Bij het playbacken van Engelse teksten kun je je concentreren op de fonetische uitspraak van de woorden. ‘Anniewannieweej for our lives to be over’, is bijvoorbeeld de eerste regel van het openingsliedje van Dawson’s Creek. Ik ken de meeste teksten van liedjes niet, ook niet van klassiekers. Ik heb er zelf iets van gemaakt. Voor mij is alles een mama appelsap.