In de zomer nadat ik afstudeerde ging ik met mijn vader een week naar Noorwegen. We reden iedere dag naar een nieuwe plek. Mijn vader werd wild van enthousiasme toen we van de boot reden in Kristiansand: de omgeving zag er meteen anders uit, er waren rotsen en bergen, het landschap was woest en ruw – heel anders dan wat we onderweg door Denemarken waren tegengekomen. Op de derde dag kon ik mijn ogen niet meer openhouden. We waren zoveel onderweg geweest, hadden al zoveel gezien. Toen mijn vader het merkte parkeerde hij langs de kant van de weg. Samen deden we een dutje, met uitzicht op het groenste meer dat je ooit zult zien.