Halleluja het is vrijdag. Mensen wat een week, dat wil je niet weten. Het dieptepunt was toen ik na zwangerschapscursus probeerde te vertellen wat we geleerd hadden en ik me NIKS meer kon herinneren en het hoogtepunt toen ik me realiseerde dat ik de hele tijd overal te laat kom omdat ik steeds vergeet te vertrekken én twee keer langzamer fiets. Dus ik mocht gisteren spijbelen vanwege uitblijvende inspiratie vanwege langdurige slapeloosheid vanwege bewegende foetus vanwege groeiend leven vanwege zwanger vanwege toekomstplannen vanwege dat de aarde toch door IEMAND gered moet worden. Een bepaald hormoon (dat is gewoon waar ik het op ga gooien) heeft me overenthousiast gemaakt en dus moet ik dit weekend aan de slag voor 3 side projects (4 als je deze hier ook meerekent): een essay, een event en een podcast. En de verjaardag van D. (iemand nog tips? Zie dinsdag), inclusief familiebezoek. En ik heb hier dus nog zin in ook. Maar goed daar gingen we het niet over hebben.

Ik heb ook een tijdje aan de keukentafel gewerkt. Eerst vond ik het heerlijk om mijn werk te doen terwijl ik letterlijk midden in mijn huis zat, het gaf een bepaalde rust. Als ik mn laptop dichtklapte was ik gewoon thuis en het werk klaar. Toen gingen we de vrije lockdownuren gebruiken om de zolder op te ruimen en kwam er een bureau tevoorschijn onder het zolderraam – perfect belichte werkplek en ik was wel weer eens toe aan verandering van spijs. Toen bleek dat twee trappen af om te plassen/theezetten/eten/pauzeren/wandelen/water drinken niet haalbaar was en ik aan één stuk door driftig e-mails zat te tiepen of tegen het scherm zat te schreeuwen (videobel jij ook zo hard?) terwijl ik langzaam uitdroogde, mijn nieren het begaven en mijn lenzen zichzelf bij iedere knipper op- en afrolden, en toen ben ik snel weer beneden gaan zitten. Deze tweede lockdown kom ik prima door op zolder, maar ik wissel de plekken gewoon meer af. Ik zit ook weleens clandestien op kantoor (als de poets komt want die wil geen pottenkijkers).  Ik vraag me eigenlijk maar één ding af aan jouw keukentafel: waarom staat de kookwekker daar?

Werk je met een timer (pomodoritechniek of een eigen gefabriceerd systeem?), gaat er na 8 uur een lange bel af? Is het voor de rest van de familie – wanneer ze wel of geen geluid mogen maken? Word je rustig van het getik (daar is het toch veel te hysterisch voor)? Ik word heel blij van tekeningen op het raam – dat wil ik later als mijn kind groot is ook. Ik bereid me ook al voor op kleursessies op de muren toen ik net even plassen was. Meestal vind ik dat soort dingen zonde, ik ben nogal netjes en opruimen is mijn hobby (ik ONTSPAN daarvan), maar ik verheug me hierop eigenlijk best – een goed excuus om even lekker LOS te laten. Waar hebben jullie het jaarlijkse meetlatje? Over meetlatjes gesproken, het metertje bier sla niet alleen ik maar heel Nederland-bezuiden-de-rivieren dit jaar even over ja – in principe zijn we vorig jaar natuurlijk ook aan de dood ontsnapt in die hete kroegen met die gutsende glazen die amper omgespoeld zijn en dat schorre volk dat in elkaars oren ogen mond (alle weke delen) staat te tuffen onder het zingen en roepen en sjansen. Iemand moest me er wel aan herinneren dat het hebben van een kind niet bepaald tijdelijk is dus dat ik niet alleen komend jaar een carnavalskind heb, maar IEDER jaar. Goed, over een paar (hoeveel?) jaar kan hij/zij/hen gewoon mee. Eventueel als bonk. Ik had vorig jaar het kerstboompak weer eens aan – dat kreeg ik ooit van jou. Doet het ieder jaar weer goed. Misschien kan ik het dit jaar gewoon met kerst aan, past in ieder geval.