Ik ben eens gaan googlen op schijt hebben – je moet je inspiratie toch ergens vandaan halen. Een van de eerste hits is een site waarop vijf tips worden gegeven om schijt te leren hebben: niemand let toch op je, je doet het allemaal voor jezelf niet voor een ander, iedereen spiegelt en reflecteert maar een eind, kritiek is ook een vorm van respect (whut?), hé joh neem het allemaal niet te serieus of persoonlijk. Echt een superopbeurende, spirituele zelfhulpwebsite. Helemaal bovenaan wordt reclame gemaakt voor het boek van de blogger. Het heet Schijt. Dat vind ik toch wel het toppunt van schijt hebben.

Eigenlijk is dat hele internet, de blogosphere, natuurlijk een ode aan schijt hebben. Mijn mening is ook belangrijk, mijn leven moet ook gedeeld, hier heb je nog wat tips & tricks voor een gelukkiger leven en o ja ook nog een recept waar je dun van wordt. En wij doen er gewoon aan mee, El. We doen er aan mee en schamen ons ervoor. Ik heb de url van deze site onder mijn e-mail staan maar als mensen ernaar vragen wuif ik het weg. De regelmaat waarmee we hier publiceren is in het laatste geval pas regelmaat te noemen, eerder ehm ja uitzonderlijk – elke keer dat ik een factuur van hostnet krijg denk ik o kut ja we moeten weer wat schrijven. WANT ANDERS IS HET ZONDE VAN HET GELD. We schrijven ons stukje, houden onze handen voor onze ogen, knijpen onze billen tegen elkaar en klikken op ‘publiceren’. En soms zetten we er gewoon alleen een foto op want dan kunnen we niks verzinnen dat goed grappig mooi ontroerend gek anekdotisch literair interessant intelligent ironisch lekker genoeg voor onze website is. En dat was het dan.

Ik weet niet precies wat mijn punt is, maar het is toch maar gewoon fakking te gek. Dat internet bestaat. Dat we klikken.