Ik schaam me snel, vaak en veel en schijt-hebben is een krachtig tegengif tegen de verlammende werking van die allesverslindende schaamte (zo die is eruit). Ik wilde dit verse jaar beginnen met iets nieuws, iets waarmee ik mezelf een beetje pushte. Iets waar ik me iedere week op zou verheugen, waar ik niet echt m’n best voor hoefde doen, iets dat verdomd veel lijkt op gewoon een beetje aanklooien. Maar dan in groepsverband, tegen betaling en onder leiding van een expert. Dus ging ik op theater-improv – waar het beest in mij dat Schaamte heet zich dus ontzettend thuis voelt. Ik doe best vaak achterlijk, maar dan is het meestal onder mijn eigen voorwaarden. De eerste les begon met wat onschuldige oefeningen waarmee toch de basis van het acteren gecovered werd. Een dubbele high five op commando bleek een uitdaging en kan verrassend pijnlijk misgaan, maar de les eindigde met een scene die ik het liefst echt zo snel mogelijk vergeten wil. De hoofdrol kreeg ik in een kort woordeloos liefdesdrama dat zich afspeelde op grote hoogte. Ik moest auditie doen als koorddanser, boven de Grand Canyon uiteraard, achter mij staat de circuscommissie en ik heb ook nog eens vreselijke hoogtevrees. Bedenk je hierbij dat ik zo’n 10 meter lang moet doen alsof ik bijna val (ik heb 3 dagen later nog spierpijn). Naar het midden van het denkbeeldige touw moest ik lopen vervolgens sierlijk een rondje draaien (niet vergeten dat ik dus tegelijkertijd doodsangst moet uitbeelden, dat hoefde ik dan weer niet te acteren) en dan opeens achter mij de Liefde van Mijn Leven OOK op dat touw zien staan – die zonder dat ik het door had al die tijd ook auditie aan het doen was op DATZELFDE touw. We kijken elkaar diep in de ogen aan en weten dat dit een verrukkelijk einde zou kunnen zijn, maar ja de circuscommissie aan de andere kant van de Canyon wacht op ons, dus moeten we elkaar op intieme wijze passeren om door te lopen naar de andere kant. Een klein kusje zou het wel zo geloofwaardig maken.
Mijn tegenspeler was een schoongeboende koorbal met gevoel voor mode en de trekken van een jonge Dicaprio gemixt met een beetje River Phoenix maar dan met een hete aardappel in z’n keel, hij heeft de neiging iedereen nogal intens aan te kijken en schudde hier en daar handen zonder echt goede reden, maar voelde zich op het toneel gelukkig ook niet helemaal thuis, nog. Ik daarentegen had de hele dag geklust maar geen tijd om te douchen en rook een beetje naar kattepies en patatje oorlog. Als de bal me op straat had gezien was hij waarschijnlijk aan de overkant van de weg gaan lopen. Dus ik zat niet echt te wachten op een intieme worsteling op een touw op grote hoogte. Maar ja, ik moest wel: mijn publiek wachtte.

Heb schijt, een life-hack-tool waar je u tegen zegt.