Robbie Williams is geen Pergolesi maar een entertainer is hij wel. De op één na minst aantrekkelijke van de Take That-ers, volgens de mijzelf van twintig jaar geleden, heeft de meest succesvolle solocarrière post-TT (met zeven albums op nummer 1 in de UK, ka-tsjing). Hij stapte uit de band in 1995, ik was toen 15, jezus. Man, dat was een goed jaar, voor de Nederlandse muziek!Guus Meeuwis regeerde, Clouseau deed menig tienermeisje hyperventileren (Chris WauWsers), De Nachraove hadden een hit, Gordon zong de sterren van de hemel, Irene Moors had een hit met de Smurfen (‘No Limits’ van, jawel, 2Unlimited die de hit zelf uitbracht in 1992), Charly Lownoise & Mental Theo hakten erop los, Höllenboers busje kwam wel tien keer per dag langs, Borsato, Paul Elstak, Hermes House Band, inmiddels stuk voor stuk gouwe ouwen. Waarom schrijf ik dat nou in godsnaam allemaal op? Omdat ik, als ik terug denk aan 1995, geen idee meer heb. Ik zat in de derde klas, zo ver kom ik nog net. Welk vriendje ik had, ok. Maar wat er in dat jaar verder gebeurde, ik kan het me NIET meer herinneren. Maar al deze hits waren ontegenzeggelijk (volgens google) hits in 1995. Het jaar dat Robbie de harten van honderdduizenden TT-fans uitrukte en met z’n tanden verscheurde en ik me hoogstwaarschijnlijk mateloos ergerde aan Meneer Kanneworf en verliefd was op iemand die mijn vriendje niet was.
Zelf luisterde ik uiteraard niet naar TT, (of niet als er iemand in de buurt was) want ik luisterde naar de betere rock en metal. Een van mijn favorieten was Faith no More (‘Angel Dust’, woopwoop), met hun merkwaardige teksten (‘your menstruating heart, it ain’t bleeding enough for two’) en de magisch lijzige stem van Mike Patton. Een van de eerste nummers waar ik volgens mijn vader van uit m’n dak ging was ‘Layla’ van Eric Clapton, ‘Hurricane’ van Bob Dylan, een goeie tweede. Ik vind die nummers nog steeds goed.