Je hebt me klassiek gegeven. Ik luister nooit, echt nooit, naar klassieke muziek. Voordat je me de link stuurde had ik zelfs niet eerder van de Stabat Mater van Pergolesi gehoord. Ik vind het moeilijk luisteren. Het dwingt tot aandacht, maar tegelijkertijd kan ik de emoties in de muziek niet herkennen, ik haal het verhaal niet uit de muziek. Dat haal ik uit weinig muziek, maar de meeste muziek vraagt dan ook niet van me om stil te gaan staan en aandachtig te luisteren – dit wel. Ik slaap bij een vriendin vannacht, in Amsterdam, ik ben moe, het was een lange dag. Ik heb keelpijn, voel me slap, misschien komt het daardoor. Ik heb de muziek opgezet, heel hard, en toen eerst een sigaret gerookt van uit het raam. Naar beneden gekeken, de buren bestudeerd (ze keken terug, want welke gek in godsnaam), en vervolgens zeer sereen de afwas gedaan. Precies toen ik de laptop weer openklapte om dit stuk te tiepen, begon het publiek in het Franse kerkje te klappen. Het gebeurt echt niet zo vaak dat ik mezelf verlies in wat ik doe en wat ik luister.

Dus ben ik gaan googelen. De Stabat Mater is een van oorsprong Latijns, 13de eeuws gedicht dat sindsdien in vele vertalingen en uitvoeringen is bewerkt, die van Pergolesi is een van de beroemdste. De eerste twee strofes luiden:

De moeder stond door smart bevangen
en met tranen langs haar wangen
waar haar zoon gekruisigd hing

en het was haar in haar lijden
of een zwaard haar kwam doorsnijden
dat dwars door het hart heen ging.

Wat volgt is een smeekbede waarin Maria vraagt om te delen in het leed van haar zoon, of zij niet een stuk kan dragen. Wat daarop volgt (en vanaf hier doe ik het zonder tekst van literatuurgeschiedenis.nl) zijn de vijf fases van rouwverwerking: ontkenning, protest, onderhandelen, depressie en aanvaarding. Stabat Mater vertelt eigenlijk ieder verhaal, als ik het zo bekijk. Misschien kan ik het daarom toch horen.