Nou, ik luisterde dus WEL naar Take That. Eigenlijk was ik er iets te jong voor, maar ik was zogenaamd smoor op Marc (Babe! Baaaaabe! I’m back again! I’m bahack agaaaaaahahain! Wherehaveyoubeen? Where. Have. You. Been). Mijn buurmeisje en haar buurmeisje waren iets ouder dan ik, zij waren echte, volwassen fans. En ze schreven brieven naar elkaar, die ze dan adresseerden aan respectievelijk mrs. Williams en msr. Owen (in mijn herinnering was iedereen altijd gewoon verliefd op of Marc of Robbie). Daar was ik zo jaloers op! Geen idee waar ze over schreven naar elkaar, maar in mijn hoofd waren dat Zeer Volwassen Brieven die te maken hadden met Het Leven. Toen ze uit elkaar gingen was ik zogenaamd verdrietig. Dat hoorde toch. Daarna volgden nog Boyzone (die ene met die wipneus), The Backstreet Boys (die donkere, Kevin volgens mij), en in mijn voetbalperiode Dani. Nadat ik op mijn zestiende voor het eerst dronken thuis kwam en mijn hele slaapkamer inclusief posters onderkotste, heb ik niets meer terug opgehangen. Toen was ik ook groot.