Ik heb er net een veganistische-detox-nieuwjaarschallenge op zitten. Waarom toch, hoor ik je denken. En: wat is het? Ik zit op hiphopdansles: met een groepje vrienden dansen we iedere week onder bezielende leiding van een van hen – de enige die ook daadwerkelijk kan dansen. En sportief is. Naar de sportschool gaat. Discipline heeft. Iedere week krijgen we een nieuwe challenge, meestal een misselijkmakend aantal sit-ups, squats en lunges per dag. Om het nieuwe jaar fris te beginnen werd er de detox voorgesteld: twee weken veganistisch eten, niet drinken en iedere dag minstens tien minuten sporten. Jaaaaa zei ik, ja goed idee! Hier kun je lezen hoe goed niet drinken mij doorgaans af gaat, maar ik heb me zelfs door de nieuwjaarsborrel van mijn werk zonder drank heen kunnen slaan. Iedere dag tien minuten sporten – nou ja laten we zeggen dat ik daar gemiddeld wel op uit komt. Ik vind tandenpoetsen nogal saai, dus doe mijn squats bij het rustgevende doch motiverende geluid van een automatische borstel. Dat vind ik al heel wat. Veganistisch eten viel me honderd procent mee. Aan zwarte koffie kun je wennen, sojayoghurt is verrassend lekker bij de muesli, en een tosti pindakaas en jam is de ontdekking van de eeuw. Het enige probleem was buiten de deur eten, maar dat waren ook wel weer welkome momentjes van schijt.

Maar nu weet ik niet hoe ik verder moet. Eigenlijk ging het me zo makkelijk af dat het ongemakkelijk voelt er nu weer helemaal mee te stoppen. Maar nooit meer een ei? Een biologisch uitgebakken spekje? Cappuccino met echte melk? Geraspte kaas over de pasta? Ik weet dat er een hoop momenten zullen zijn dat ik niet streng genoeg ben voor mezelf. Mag je zomaar een halfbakken veganist zijn? Soort van gemiddeld iedere twee dagen zondigen? Ik vind het gewoon te ingewikkeld om te bepalen wat goed genoeg is (ik bedoel, soja vergroot mijn ecologische voetafdruk en ik heb me de afgelopen weken gans gegeten aan avocado’s – die kosten dus liters water). Ik hou het bij Jared Leto.