Heel erg veel Pasens geleden kwam je bij mij op bezoek. Of misschien was je al in Nijmegen en gingen we ergens heel veel drinken. In ieder geval had je een ei bij je. Het was blauw geverfd en het was voor mij. Het heeft een tijdje op ons aanrecht gelegen – ik wist niet goed wat ik er mee moest, met dit cadeau, en ik vergat elke keer er salade van te maken. Dat ei is niet meer goed hoor, zei D. na een paar dagen. Maar ik vond het toch gek om weg te doen. Tot het van het aanrecht rolde en de keuken onder plakkerig eiwit zat en de dooier langzaam over de tegels liep. Het was ongekookt. Ik vraag me nog steeds af hoe je het voor elkaar kreeg een ongekookt ei blauw te verven, het te vervoeren naar Nijmegen en vervolgens cadeau te doen voor Pasen. En ook: waarom.
Ik houd enorm van eieren. Ik probeer wel veganistisch te eten soms, maar ik kom altijd weer terug bij kaas en eieren. Tijdens de quarantaine heb ik besloten dat dat ok is, maar eigenlijk zou het juist nu makkelijker zijn om te laten staan – ik eet toch alle maaltijden thuis. Als ik onderweg moet lunchen koop ik vaak een ei bij de AH to go. Een gekookt ei, welteverstaan. Die zijn kneitertjehard – er zit een soort vernislaag over de schil waardoor je die eieren echt hard tegen het treintafeltje moet slaan om er en barst in te krijgen. Ze hebben bij de to go ook van die minizakjes peper en zout. Daar kan je niet mee doseren zodat ik meestal één heel zoute pittige hap heb en de rest gewoon ei – maar ik werk dat prima weg. In de trein. Ergens naartoe. Toen dat nog kon/moest/mocht/nodig was.
Er zijn 2 dingen die echt hard gaan in ons huishouden momenteel: cheddar (voor over de gebakken eieren en groenteburgers), en Nutella (daar eten we ons gewoon helemaal ongans aan). Ik vraag me af of het nu anders is voor de katten in de buurt. Misschien vinden ze het irritant dat in alle tuinen de hele tijd mensen zitten, waardoor zij hun gang niet zomaar kunnen gaan, is er minder te snacken te vinden op straat (ik haal in ieder geval wel minder afval uit mijn voortuin), zijn de parken stiller waardoor het hun domein geworden is, en is er een continue jacht op muizen en vogels aan de gang. De honden worden meer dan ooit mee uit wandelen genomen. Taksi komt nog steeds thuis met korstjes  in zijn nek en schrammen op zijn neus. Business as usual.
Voor honden en katten is er helemaal geen crisistijd, alleen maar meer aandacht, meer snoepjes, meer geaai (al dan niet gewenst). Als wij ooit weer vrijgelaten worden (al dan niet ’terug’ naar ons ‘normale’ leven) kom ik een ei terugbrengen, El. Of een bot voor een nog aan te schaffen hond.