Ik heb weleens geprobeerd met Taksi te wandelen. Ik kom hem namelijk regelmatig op straat tegen als ik terugkom van boodschappen doen of van de bushalte naar huis loop, of de laatste weken wanneer ik mijn dagelijkse coronawandeling maak. Meestal duurt het even voor ik hem opmerk, want ik luister lopend graag podcasts (en tegenwoordig ga ik lopend bellen omdat ik anders echt 8 uur per dag naar mijn beeldscherm zit te schreeuwen), maar dan zie ik ineens iets in mijn ooghoek bewegen en blijkt Taksi al een tijdje miauwend naast me te lopen (netjes op 1,5 meter afstand). Als ik hem gedag zeg wordt hij vaak zo enthousiast dat hij voor me uit richting huis holt, onderweg stoppend om me hard toe te miauwen want ik ga niet snel genoeg (geluid AAN).

Dat moet andersom ook werken dacht ik, dus ging ik met Taksi uit om eens te ontdekken waar hij míj heen zou leiden. Toen we aan de overkant van de straat waren beland vroeg ik waar we nu heen gingen (ik praat enorm veel tegen mijn kat – is dat gek? Ik denk wel dat hij zo lawaaierig is omdat wij al-tijd iets terugzeggen: ‘oh, en toen?’ ‘heb je soms honger?’ ‘waar ben je vandaag allemaal geweest’ ‘heb je weer gevochten?’) en schrok Taksi zich een hoedje dat ik daar stond. Na tien minuten rondjes lopen op twee vierkante meter, overal even overheen plassen en tegenaan strijken om zeker te weten dat zijn geur erop zat gaf ik het op. Ik ging wel alleen wandelen.

Ik vraag me altijd af waar die kat allemaal komt, wat zijn routine is. Ik zie hem weleens de straat oversteken bij de snackbar op de hoek en een tuin inschieten, ik hoor weleens van vrienden uit de buurt dat ze Taksi zien lopen. Een gps op zijn chip zou ik echt geweldig vinden. Dat ik op mijn werk zit (aan de keukentafel) en ondertussen even kan checken wat Taksi aan het meemaken is. Zou de wereld voor hem ook veranderd zijn met de crisis? Hij is alweer de hele dag op pad. Tijd om mezelf weer belachelijk te maken in de buurt.

PS: ja! We zijn nog zo jong, maar beginnen onszelf al te herhalen.