Het is bijna kerst en we zijn kerstkaarten aan het schrijven. 36 foto’s van ons kerstkind gedecoreerd met uitgeveegde gouden sterren en ei-vormige zil’vren belletjes aan oude tantes, buurvrouwen, eenzame vrienden en Hussein de groentenbuurman. Onze Mocro-buren krijgen geen ‘Vrolijk Kerstfeest’ maar ‘een fijne vakantie’ toegewenst. En een ‘mooi 2015’, al vraag ik me af of de Mocro jaartelling anders is. Er is haast bij want we gaan op vakantie, ik moet nog inpakken en ik heb geen tijd meer om gelukkig nieuwjaar in het Arabisch te googletranslaten*. We kregen eerder op de dag een kaartje, zonder postzegel, waarvan de met trillerige hand geschreven naam onleesbaar was. Diegene had kennelijk een kat die Remy heette, want die gaf ons ‘een pootje op 2015′. Wij kennen geen kat die Remy heet. Mijn vriend sms-te de enige buurvrouw die hij in z’n telefoon had met de vraag of zij wist wie er een kat heeft die Remy heet, want dat is toch het soort mysterie dat je wilt ontrafelen. Ze was het zelf. M’n vriend baalde: ‘Ja, nu denkt zij dat wij haar een kaartje sturen omdat zij óns een kaartje heeft gestuurd.’ Want ook haar kaart lag klaar. Ik keek hem aan. Hij zei: ‘Ik denk dat ik klaar ben voor de Vinex-wijk.’ En ik ben klaar voor 2015. Ik zal dat jaar niet veel haarproducten gebruiken vermoed ik, op de oude fles shampoo van m’n moeder (die maar niet op wil) na, oh en natuurlijk het geheime volume poeder van Sheryl (dat duurder is dan goedkope coke rekende ik uit, maar wel veel langer mee gaat), maar wie weet.

*Mocros be like: سنة جديدة سعيدة