Vorige week stopte ik bij een tankstation omdat ik moest plassen en eenmaal binnen bleek dat je alleen contant kon betalen. Ik heb nooit meer contant geld, dus liep naar de kassa om dan maar 50 cent te pinnen voor de wc. Aan de balie zag ik de blik van de persoon achter de kassa van mijn gezicht naar mijn buik glijden. Hij schrok bijna en riep uit: nee nee, ga maar, ga maar, ik doe het deurtje open!

Vandaag heb ik 5 nutteloze rondjes door de Ekoplaza gelopen en toen een medewerker me uiteindelijk wees op de zwarte-peperkorrels bleek ik er zowat naast te staan. Dezelfde medewerker hielp me aan de kassa en zuchtte nog niet eens toen bleek dat ik de knoflook niet had afgewogen (ik ben AH-verwend). Ik weet eigenlijk niet of ze mijn buik had gezien of mijn gewaggel had herkend.

Mijn favoriete sportschooldocent Emilia is heerlijk streng en precies (ze is geboren in Roemenië, maar dat is niet de enige reden), als zij langsloopt tijdens pilates doe ik altijd nog een beetje extra mijn best (mijn doel is meestal het beste meisje van de klas te zijn).* Nu geeft ze me 1x in de week Zwanger en fit, en deze contradictio in terminis zegt al meteen een hoop over de inzet: het tempo is laag en dezelfde Emilia vraagt iedere 5 minuten of het goed gaat en herinnert ons eraan dat het altijd een tandje minder kan.

Vanavond zou eigenlijk het Wintertuinfestival plaatsvinden. In plaats daarvan nemen we een interview met een schrijver op voor de podcastreeks die het vervangt. Als collega mag ik erbij zijn, maar eigenlijk ben ik gesloopt. Iedereen is lief voor me, maar ik zit op de bank met fomo.**

* note de tegenwoordige tijd die ik hier bezig.

** update: ter compensatie heb ik nieuwe kleren gekocht.