De eerste keer dat D. een rompertje vasthield vroeg hij verbaasd: hoe krijg je hier een kind in? We zijn in verschillende stadia van begrip en acceptatie van de huidige toestand. D. kan zich al een werkelijkheid met baby voorstellen, ik schrik af en toe nog van mijn buik als ik mezelf en profil in een passpiegel zie. Of winkelruit. Of als ik naar beneden kijk. DAAR ZIT EEN KIND IN!

Van vriendinnen kreeg ik dit weekend 7 shoppers vol met positiekleding, hydrofieldoeken, slaapzakjes, sokjes en rompertjes. Alles wat klein is gewoon heel schattig en voor mijn kind kan ik straks iedere dag meerdere outfit changes plannen – of het vorige setje nu is ondergekotst of niet.

Een vriendin gaf me ook een doosje tepelkompressen en een stapeltje matjes die verdacht veel op maandverband lijken maar dan zo groot als een kinderdekbed. Toen ik vroeg wat dat was viel ze even stil en zei toen: daar kom je nog wel een keer achter. Ik vroeg niet verder maar ik heb natuurlijk wel een vermoeden.

Mijn verloskundigenpraktijk doet onderzoek naar kwetsbare vrouwen. Ze proberen er in een vroeg stadium te signaleren welke zwangeren thuis, op hun werk of elders wellicht in een moeilijke positie zitten, of ze psychische klachten hebben, kampen met angsten. In week 12 van mijn zwangerschap vulde ik daarom een vragenlijst in. 80% van de vragen ging over de bevalling: of ik er tegen op zag, of ik bang was voor de pijn, of ik me zorgen maakte, en in welke mate. Of ik al een plan had, of ik verwachtte snel te herstellen, of ik dacht dat mijn partner me zou helpen. Ik overwoog toen nog wekelijks een zwangerschapstest te doen omdat ik er zo weinig van merkte (behalve die irritant dikke en pijnlijke tieten). Aan de bevalling had ik op één paniekaanval na zo min mogelijk gedacht. Aan het eind van de vragenlijst kreeg je meteen je score. Er stond dat ik mogelijk last had van bovengemiddeld veel angst voor het bevallen. Hmm.

De verloskundige is er (nog) niet op teruggekomen. Ik hoop dat ik haar (dit klinkt misschien heel gendernormatief maar er werken echt alleen maar vrouwen in mijn praktijk) uitgelegd krijg dat ik besloten heb er gewoon niet aan te denken, me per dag te richten op wat ik kan doen om me voor te bereiden en vooral te wennen dat die enorme basketbal die soms met de DAG groter lijkt te worden (en huid rekt echt niet zomaar mee) er zit en dat daarin een baby’tje ronddraait. En dat ik nu zeker 120 rompers heb in alle kleuren en maten.